Ακούστε!

Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν

πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη;

Έρωτας τάχα να 'ναι αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
και κάθε νύχτα , τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει
σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

«Δυο βαριά άλογα και ένα αργό αμάξι, αυτό ή κάτι

άλλο, έξω από το παράθυρό μου στο δρόμο

αυτός ο θόρυβος.

«Η κοπέλα απέναντι στο άλσος

συνομιλεί μ’ επιθυμίες κι ατσάκιστα μυστικά.

Τα χέρια της δείχνουν τους δρόμους

τα πόδια της προσανάβουν το τραγούδι της χλόης

τα μάτια της καλημερίζουν το δροσερό φως.

«Ξυπνώντας

Λίγες σταγόνες ύπνο ακόμα στα μαλλιά

Γυμνά πρόσωπα

Γυμνό δωμάτιο

Ένα κρεβάτι τυχαίο

«Μπήκε σκυμμένος σα να κουβαλούσε στους ώμους του το βάρος
μιας άνεργης μέρας,
το βάρος μιας λασπωμένης πολιτείας με κλειστά παράθυρα
κ’ ένα σφυρί που δε χτύπησε στο σίδερο.

Σάββατο

—Δεν ξέχασα τίποτε όλα είναι στη θέση τους

ταχτοποιημένα κατά σειρά περιμένοντας το χέρι να διαλέξει

μόνο δεν μπόρεσα να βρω τα παιδικά χρόνια

μήτε τον τόπο που γεννήθηκε ο ήρωας του δράματος

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν

Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ

Πάνω νερὰ

Μπέρτολτ Μπρεχτ | Αυτός που αγαπώ

Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...

Η Αλμήτρα είπε: Μίλησέ μας για την Αγάπη.

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρυσε το λαό, κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.

Και με φωνή μεγάλη είπε:

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, –κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει