Βραχύβιοι ή διαρκείας, οι έρωτές μας δεν μας διδάσκουν τίποτα: καμιά αισθηματική αγωγή δεν συνοδεύει τη συγκεχυμένη τους διαδοχή.

Το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναζήσουμε – ακόμα μια φορά και για πάντα.

Δεν είμαστε σοβαροί όταν στα πενήντα μας ερωτευόμαστε παράφορα τον πρώτο τυχόντα: ίδια καρδιοχτύπια με τους εικοσάχρονους, ίδια αποβλάκωση...

Αν το να είσαι ενήλικας σημαίνει σταθερότητα, όρια, ψυχραιμία, πάσχουμε σίγουρα από χρόνια εφηβεία.

Είχαμε τον κήπο στην άκρη της θάλασσας.

Απ’ τα παράθυρα γλιστρούσε ο ουρανός

κι η μητέρα καθισμένη

στο χαμηλό σκαμνί

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία

Ανάβαν φώτα στις βεράντες κι η ψυχή μου

ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα

μ' ένα προχώρημα της άνοιξης

δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι.

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Ο έρωτας είναι ίσως η πιο αληθινή μας θρησκεία και συγχρόνως η πιο αληθινή μας πνευματική νόσος.

Αμφιρρέπουμε ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο πόλους που είναι εξ' ίσου πραγματικοί.

Αλλά, σ' αυτή τη ταλάντευση, το υπέροχο είναι πως η προσωπική μας αλήθεια αποκαλύπτεται και φέρεται από τον άλλον.

Ταυτόχρονα, ο έρωτας μας κάνει να ανακαλύπτουμε την αλήθεια του άλλου.

Τούτος ο ήλιος,

ο Ιουλιανός,

ευωδία καλοκαιρινή,

στο περπάτημα του

θαρρείς ο έρως νικά

σε κάθε του κόσμου γωνιά.

"Να είσαι ευτυχισμένος!" προέτρεψε η Μέρι Γουόλστονκραφτ τον εν διαστάσει εραστή και βασανιστή της, Γκίλμπερτ Ιμλάι, στα τέλη του 1795. Τι εννοούσε; Ήταν μόνο λίγες μέρες αφότου ανασύρθηκε από τον Τάμεση, έχοντας αποτύχει να πνιγεί. Περιφρονημένη, ντροπιασμένη και μειωμένη στα μάτια του κόσμου, κατά την άποψη της για τον εαυτό της, η Γουόλστονκραφτ επέλεξε το θάνατο. Τώρα επίσης ήταν αποτυχημένη που "απάνθρωπα επανήλθε στη ζωή και τη δυστυχία". Οι ερωτοτροπίες του Ιμλάι ήταν η πηγή των δεινών της και του το είπε. Γιατί λοιπόν να του ευχηθεί να είναι χαρούμενος; Ήταν συγχώρεση; Καθόλου. Η Γουόλστονκραφτ ήξερε ότι η νέα ερωμένη του Ιμλάι ήταν "το μόνο ιερό πράγμα" στα μάτια του και ότι ο θάνατός της δεν θα κατεύναζε την "απόλαυση" του.

Σαν σήμερα, 27 Ιουνίου 1869, γεννήθηκε η Έμα Γκόλντμαν (Emma Goldman), θεωρούμενη πρότυπο επαναστάτριας φεμινίστριας, κατά το δεύτερο κύμα του φεμινιστικού κινήματος. Σε όλο το πρώτο μισό του 20ού αιώνα συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του αναρχισμού στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει

Ἔτσι κοιμᾶται ὁλόγυμνη μέσα στὶς ἄσπρες κερασιὲς μία τρυφερή μου ἀγάπη

Ἕνα κορίτσι ἀμάραντο σὰ μυγδαλιᾶς κλωνάρι

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Κάποιοι λεν πως ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά,

Άλλοι λένε με πάγο.

Απ’ όσο έχω γευτεί τον πόθο

Συντάσσομαι με την φωτιά.

«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…

κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

ομολογεί ανάσες ποιήματα…