Κοινωνία
Πενήντα μαστιγώματα κάθε Παρασκευή για είκοσι εβδομάδες, σύνολο χίλια μαστιγώματα σε μια διαδικασία που γίνεται δημόσια στην πόλη της Τζέντα. Αυτό είναι λοιπόν το απάνθρωπο τίμημα για την ελευθερία της έκφρασης και του ατόμου. Ο λόγος για τον νεαρό Σαουδάραβα «blogger» Raif Badawi.
Ο κουρνιαχτός από το τραγικό συμβάν της 7ης Ιανουαρίου, στο Παρίσι, έχει κατακαθίσει και η πορεία 2 εκ. ανθρώπων στο Παρίσι έχει περάσει στην ιστορία. Δεν είναι, άλλωστε, συνηθισμένο, τουλάχιστον στην Ευρώπη, να δολοφονούνται δέκα εργαζόμενοι μιας εφημερίδας, που υπηρετούσε πιστά τη βασική αρχή κάθε σατιρικού «ούτε ιερό ούτε όσιο», και δύο αστυνομικοί που έσπευσαν σε βοήθειά τους και όλα αυτά όχι σε κάποια χώρα με προνεοτερικές δομές αλλά στην καρδιά της Ευρώπης.
Σύμφωνα με τα λόγια του Πόππερ, "the piecemeal engineer will adopt the method of searching for, and fighting against, the greatest and most urgent evil of society, rather than searching for, and fighting for, its greatest ultimate good". Η διαφορά μεταξύ ενός piecemeal engineer κι ενός utopian engineer, είναι ότι ο πρώτος θα εφαρμόσει πράγματα τα οποία δικαιώθηκαν εμπειρικά, ενώ ο δεύτερος θα εγκαθιδρύσει τη βία στη θέση της λογικής, στην προσπάθειά του να αγγίξει το τέλειο.
Ήμουν στη Γλυφάδα σε ένα κατάστημα πριν από μισή ώρα. Λιακάδα, τελευταία ημέρα με ανοιχτά τα μαγαζιά και όπως καταλαβαίνετε γινόταν πανζουρλισμός. Ανοίγει η πόρτα του καταστήματος και μπαίνουν δυο αγοράκια μαυράκια, μάλλον αδέλφια μεταξύ 5-3 ετών.
Λυπάμαι που εν έτη 2014 πρέπει να θίγονται τέτοια ζητήματα, και λυπάμαι που ανήκω σε ένα είδος που μολονότι καυχιέται πως είναι το μόνο έλλογο ον, είναι εκείνο που κάνει τα πιο ειδεχθή και ανατριχιαστικά παράλογα εγκλήματα εις βάρος όλων όσων το περιτριγυρίζουν. Παίρνω το θάρρος λοιπόν να σου μιλήσω για όσους έχεις συνηθίσει να αποκαλείς ή να ακούς να αποκαλούν "ανώμαλους".
Άκουσα προχθές μια ελληνική σουρεαλιστική ιστορία, όπου ένας πολύπαθος πατέρας πήγε σε μια εκπομπή για να εγκαλέσει τον πρώην Υπουργό Υγείας Λοβέρδο, διότι ο γιος του που έπαθε ατύχημα και έμεινε το παιδάκι 100% ανάπηρο, δεν παίρνει έγκριση από τον ΕΟΠΥΥ για να κάνει κάποια θεραπεία στο εξωτερικό.
Μια φίλη γύρω στα 45, έχει χάσει την δουλειά της εδώ και δύο χρόνια, πρόσφατα τελείωσε και το επίδομα ανεργίας και πλέον η κατάσταση η οικονομική στην οποία βρίσκεται είναι πολύ δύσκολη.
Την τύχη της χώρας ετούτης εδώ η γενιά δεν την πήρε μποναμά από την προηγούμενη, αλλά την δανείστηκε από την επόμενη! Και όταν δανείζεσαι κάτι, δεν μπορείς να το επιστρέψεις σπασμένο!
Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που ανέδειξε ο καταιγισμός των πληροφοριών που δεχόμαστε στην ψηφιακή εποχή, είναι αυτό της άκριτης δημοσιοποίησης και αναμετάδοσης ανακριβών ειδήσεων και πληροφοριών. Επιπλέον, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίνουν τη δυνατότητα στον καθένα, να γίνει «δημοσιογράφος», να διαβάσει απόψεις και δοξασίες, θεωρίες και ιδέες καθιστώντας το internet μια τεράστια δεξαμενή πληροφορίας.
Ο χρόνος γυρίζει πίσω, στο 1996, παραμονές φοιτητικών εκλογών. Τα μέλη κάποιας φοιτητικής νεολαίας έχουν προσκαλέσει στη σχολή μας γνωστό καθηγητή φιλοσοφίας και αρθρογράφο σε εφημερίδα μεγάλης (τότε και τώρα) κυκλοφορίας, για να μας μιλήσει. Δεν θυμάμαι το ακριβές θέμα της ομιλίας. Μου έχει μείνει, όμως, ένα απόσπασμα του λόγου του παραπάνω καθηγητού.
Το παρόν κείμενο το γράφω με αφορμή ένα παλιότερο άρθρο μου με τίτλο “Η ανεκτικότητα και άλλες ουτοπίες”, και ένα μετέπειτα άρθρο του κ. Τζήμερου με τίτλο “Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια” όπου και στα δύο γίνεται λόγος για τις αδυναμίες της ανεκτικότητας στα πλαίσια μιας κοινωνίας με σαφώς διακεκριμένες ομάδες κοινών επιδιώξεων.
Μιλάς με τόση σιγουριά για ό,τι συμβαίνει στη Γάζα. «Φταίει η Χαμάς». «Φταίει το Ισραήλ». «Φταίει ο λαός της Παλαιστίνης που σιγοντάρει τη Χαμάς». «Ο λαός της Παλαιστίνης κατακρίνει τη Χαμάς». Είσαι το ίδιο πρόσωπο που τα λέει αυτά. Μην κολλάς στην αντίφαση του περιεχομένου. Είσαι το πρόσωπο της αυθεντίας.
