Φιλοσοφία

Ο φανατισμός είναι για τη δεισιδαιμονία ότι είναι η έξαψη για τον πυρετό, ότι είναι η οργή για το θυμό. Όποιος έχει εκστάσεις, οράματα, όποιος παίρνει τα όνειρά του για πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις του για προφητείες, έχει απλώς καταληφθεί από έξαρση. Όποιος όμως υποστηρίζει την τρέλα του με το φόνο είναι ένας φανατικός.

«Είναι ορθό, λοιπόν, για έναν άνθρωπο να μελετά εκείνα που αποφέρουν ευτυχία, αφού, όταν υπάρχει ευτυχία έχουμε τα πάντα, κι όταν αυτή λείπει κάνουμε τα πάντα για να την αποκτήσουμε» (Επίκουρος)

«Το βράδυ με πιάνει μία ακατανίκητη ορμή. Έτσι βγαίνω και ζωγραφίζω τα αστέρια.»

Η περίφημη αυτή φράση του Vincent Van Gogh, αποτυπώνει με ακέραιο τρόπο το πόσο σημαντική είναι η έκφραση των συναισθημάτων μας και πόσο μεγάλο ρόλο διαδραματίζει για αυτό η ύπαρξη της Τέχνης.

Η θρησκεία, μιας και πηγάζει από τον φόβο, έχει εξάρει ορισμένους φόβους και έκανε τούς ανθρώπους να μην τους θεωρούν μισητούς. Σ’ αυτό έβλαψε πολύ τήν ανθρωπότητα, γιατί κάθε φόβος είναι κακός.

Ο Φιλόδημος με γλαφυρότητα περιγράφει την Φυσιολογία του θυμού αρχικά με τις σωματικές αλλαγές και εκφράσεις του οργισμένου ατόμου, αλλά και τις βλαβερές συνέπειες που ακολουθούν στον ανθρώπινο οργανισμό επιφέροντας μερικές φορές ακόμη και τον Θάνατο.

Απογευματινό φως

Ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, για να έχουμε φως και ησυχία. Δεν τον μπορούσα τον πολύ τον κόσμο. Τα δρύινα σκαλοπάτια του πάλαι ποτέ αρχοντικού σπιτιού και νυν γουστόζικου καφέ έτριζαν μελωδικά σε κάθε μας πάτημα οριοθετώντας σταδιακά το χώρο της βαβούρας και της ησυχίας. Τώρα φανερά περνούσαμε από τη χλαλοή και το φωνοκόπι στην ηρεμία, την κυοφορούμενη αρμονία και αυτό μάλλον δεν είχε να κάνει με το αυτί, αλλά με την αισθητική μας

Μια απόλυτα ήρεμη μέρα στο σπίτι..

Είναι ωραία η σιωπή, η γαλήνη, αυτό σαν όταν δεν υπάρχουν καθόλου εξωτερικά ερεθίσματα.

Όπως τώρα.

Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησε τον.

Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού;

Ύπνος, ο σύντροφος... Ένα κείμενο για όσους τον αγαπούν

Πριν κάποια χρόνια, ίσως σε περίοδο ανάλογη, είχα γράψει ένα μικρό, ποιητικό κείμενο για τον ύπνο. Τώρα, πάλι, μου ήρθε ένα κείμενο για τον ύπνο, άλλο αυτή τη φορά, μια αφήγηση για την σχέση μου μαζί του. που πέφτεις και βυθίζεσαι και παίρνεις χαρά στη βύθιση.

Βρέθηκα σε μια εκκλησιά, που δεν ξέρω ποιος θεός λατρευόταν. Καλά-καλά δεν ξέρω πώς βρέθηκα. Ούτε τους τοίχους της – κι ωστόσο πελώριους, πανύψηλους, στον ουρανό – καλοδιάκρινα. Δεν είμαι βέβαιος καν αν είχε τοίχους ορατούς. Μα υπήρξα μάρτυρας της λειτουργίας. Όλη τελέστηκε μπρος μου - σ’ όλη της τη δόξα και την υπέργεια έξαρση.

Τον ήξερα από τότε.

Έμενε στις γειτονιές εκείνες με τα σπίτια που βούλιαζαν 
στην πραγματικότητα.

Λαός και δούλος και κάθε είδους νικητής
όλοι ομολογούν σε κάθε χρόνο
η μεγαλύτερη ευτυχία των παιδιών της γης
η ίδια η προσωπικότητα είναι μόνο.
West-tlicher Divan [8, 7]
Γκαίτε

Ο Μητρόδωρος, ο πρώτος μαθητής του Επίκουρου, είχε τιτλοφορήσει ένα κεφάλαιο: Περί του μείζονα είναι την παρ’ ημάς αιτίαν προς ευδαιμονίαν της εκ των πραγμάτων [Όσον αφορά την ευδαιμονία, οι εσωτερικές αιτίες είναι σπουδαιότερες από αυτές που συνδέονται με τις εξωτερικές περιστάσεις] (Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς 2, 21, σ. 362).