.
Τον Νοέμβρη του 1958, ο γνωστός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ, έλαβε ένα γράμμα από τον έφηβο γιό του, Τομ. Στο γράμμα του ο Τομ, αναφερόταν σε μια συμμαθήτρια με το όνομα Σούζαν με την οποία πίστευε πως ήταν ερωτευμένος. Ο Στάινμπεκ απάντησε την ίδια μέρα...
Η "συμβατική σχέση" δεν είναι υποκατάσταστο αλλά το ακριβώς αντίθετο της γνήσιας σχέσης. Σ' αυτήν τα λόγια είναι κυριολεκτικά κούφια, δεν έχουν καμιά εκφραστική δύναμη, αφού η αληθινή επικοινωνία περνάει μέσα από ένα βαθύ αίσθημα που δεν μπορεί να υπάρξει κάτω απ' αυτές τις συνθήκες.
Αν κανείς ξεφυλλίσει ένα εικονογραφημένο χειρόγραφο του 13ου αιώνα, μπορεί και να σκεφθεί ότι τα χυδαία αστεία άρεσαν στον Ιησού. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε εικονογραφήσεις με μακάβριες λεπτομέρεια, και σίγουρα όχι σε ιερά βιβλία.
«Εάν θελήσεις να φτιάξεις μια μηλόπιτα από την αρχή, θα πρέπει πρώτα να επινοήσεις ένα σύμπαν». 'Ημουν δεν ήμουν δέκα χρονών όταν πρωτοάκουσα αυτήν τη φράση από τον μεγάλο αστροφυσικό Carl Sagan στα πλαίσια της εξαιρετικής τηλεοπτικής του δουλειάς "Cosmos". Στην αρχή θυμάμαι τον πέρασα για τρελό, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος αυτός τα έχει χάσει, γιατί αυτή η πρόταση απλά δεν έβγαζε νόημα.
Πολλά τραγούδια κρύβουν στους στίχους τους ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Ένα από αυτά είναι το "Tears in heaven" του Βρετανού κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Eric Clapton.
Η ατιμώρητη βία και η ανεύθυνη σεξουαλική συμπεριφορά, έτσι όπως κατά κόρον προβάλλονται στην τηλεόραση και ειδικά στο διαδίκτυο, αποτελούν την καλύτερη συναισθηματική ανοσία, τόσο των παιδιών, όσο και των ενηλίκων απέναντι στη φρίκη της πραγματικότητας. 'Αν πια δεν μας φοβίζει η όψη του τέρατος είναι γιατί έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε'.
Είναι δύσκολο να αναγνωρίσει κάποιος τα σημάδια μιας εξάρτησης. Κυρίως, επειδή η συνειδητοποίηση έρχεται, όταν αυτή καταστεί γεγονός τετελεσμένο. Αλλά η επίγνωση της κατάστασης και των συνεπειών της είναι η αφετηρία και η προυπόθεση για αλλαγή.
Στις 25 Ιουνίου 2014, οι γερανοί του εργοταξίου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος «χόρεψαν» σε μια μοναδική χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλλα, με μουσική από τους Πλανήτες του Γκούσταφ Χολστ. Τη μουσική ερμήνευσε ζωντανά στον χώρο του εργοταξίου η Ορχήστρα της ΕΛΣ, υπό τη διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη.
Όλα πρέπει να ξεκίνησαν όταν ήμασταν παιδιά, πολύ μικροί για να θυμόμαστε τα γεγονότα με ακρίβεια- μπορεί ο γείτονάς μας να πήρε καινούργιο ποδήλατο και τότε αισθανθήκαμε το πρώτο τσίμπημα. Η πρώτη φορά που νιώσαμε ζήλεια. Μετά μπορεί να ήταν ο συμμαθητής μας που αρίστευε, ο συμφοιτητής μας που βρήκε τη δουλειά που ονειρευόμασταν, ή ο φίλος μας που είχε το σπίτι που θέλαμε να ζούμε.
