Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν

Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
Πάνω νερὰ
Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο

Κάθε δήλωση που κάνετε σε ένα πρόσωπο φιλτράρεται από τα πλαίσια αναφοράς, τις προκαταλήψεις και τις ήδη διαμορφωμένες ιδέες του. Αυτό που απομένει τελικά είναι το μήνυμα που κατανοεί.

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δε χάνεται, δε σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Και είπεν ο άνθρωπος, γεννηθήτω φως

Στην μακραίωνη διαδρομή του ανθρώπου, η καταλυτική παρουσία του φωτός αποτέλεσε πηγή μύθων και θαυμασμού. Παράλληλα όμως η δημιουργία τεχνητού φωτός, που καταλύει τα σκοτάδια και την νύχτα άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά του.

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.

Τό πολύ-πολύ νά τούς ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς

προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη

παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.

Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,

αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.

Μ’ ένα κομμάτι κάρβουνο

Με κιμωλία σπασμένη

Και το μολύβι μου το κόκκινο

Τ’ όνομά σου σχεδιάζω

Πληγή από σίδερο
πληγή από κάψιμο
πληγή από χάδι
πληγή απ΄το φιλί της τρελής ξανθιάς
πληγή από σφύριγμα το βράδυ

Διαιρώ αυτό που ξέρω.

Προκύπτει αυτό που είμαι

κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.

Διαβαίνω αγιάτρευτος μες στ’ όνειρό μου

σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής

έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.

Αυτοί που έφυγαν ήταν δικοί μας. Μάς έλειψαν.

Αυτοί που γύρισαν μάς είναι ολότελα άγνωστοι.

Άλλοτε δε φορούσανε γυαλιά. Τώρα φοράνε.

Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της
κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.