Γιάννης Ρίτσος - Σχῆμα τῆς ἀπουσίας Ι
Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο
ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ πουλήθηκε κάποτε
σὲ δύσκολες ὧρες,
Γιάννης Ρίτσος - «Ὧρες βροχῆς»
Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Νίκος Καββαδίας - «Θαλασσία πανίς»
Στὸν Αἰμίλιο Βεάκη
Ἕνα κοχύλι σκουλαρίκι ἔχεις στ᾿ αὐτὶ
καὶ στὰ μαλλιὰ θαλασσινὸ πράσινο ἀστέρα.
Tropical stormy-In Madras area cholera,
καὶ στὰ νησιὰ τοῦ Lakha-diwa πυρετοί.
Φώτης Κόντογλου: «Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία...»
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.
Μίλτος Σαχτούρης - «Ἡ νοσταλγία γυρίζει»
Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
Ανρί Μπερξόν: «Αυτή είναι η πιο υψηλή ευγένεια»
Υπάρχουν ψυχές συνεσταλμένες, διψασμένες για επιδοκιμασία επειδή δυσπιστούν για τον ίδιο τους τον εαυτό, ψυχές που συνδέουν, με μια ασαφή συνείδηση που έχουν για την αξία τους, την επιθυμία και την ανάγκη να ακούν να επαινείται η αξία τους αυτή από άλλους.
Είναι ματαιοδοξία; Είναι μετριοφροσύνη; Δεν ξέρω.
Paulo Freire, Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν
1. Από την πρώτη επιστολή: Διαβάζοντας τη λέξη διαβάζουμε τον κόσμο!
- Διδασκαλία = ανάγνωση, αναζήτηση
- Διδάσκω πραγματικά = παίρνω κριτική θέση στη διαδικασία της ανακάλυψης
- Μελετώ = αποκαλύπτω
- Διδασκαλία = όχι απλή μεταφορά γνώσης αλλά κριτικός τρόπος κατανόησης και αντίληψης της ανάγνωσης της λέξης και του κόσμου, του κειμένου και του πλαισίου του
Μανόλης Αναγνωστάκης - «Επίλογος»
Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ζω.
Μαργαρίτα Λυμπεράκη - «Οι Κυριακές στη θάλασσα»
O πατέρας είναι υπάλληλος σε μια Τράπεζα. Φεύγει το πρωί και γυρίζει αργά το μεσημέρι. Οι μηχανές και τα βιβλία τον απασχολούν όλες τις ώρες της σκόλης του. Φαίνεται ότι και στο παλιό μας σπίτι, τον καιρό που ζούσανε με τη μητέρα το ίδιο τον απασχολούσαν. Ήταν ίσως η κύρια αιτία που χωρίσανε. Αυτό, και το ότι της έκανε απιστίες. Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος αγνός σαν τον πατέρα μπορούσε να κάνει απιστία. Τώρα το καταλαβαίνω.
Γιώργος Σαραντάρης - «Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας»
Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας
Με όραση καινούρια προχωρούμε
Η μέρα έχει μαιάνδρους
Όπως η θάλασσα κύματα
Μάγια Αγγέλου - «Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί»
Εγκλωβισμένο πουλί
Το ελεύθερο πουλί χοροπηδάει
πάνω στου ανέμου τη πλάτη
κι απ’ την ορμή του παρασύρεται
ώσπου το ρεύμα του να τελειώσει
και βυθίζει τα φτερά του
στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες
τολμώντας να ζητήσει
τον ουρανό δικό του.
Σιμόν ντε Μπωβουάρ: «Η σχέση των δύο φύλων δεν είναι σχέση δύο ηλεκτρισμών, δύο πόλων..»
Η γυναίκα είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ανθρώπινο πλάσμα όπως και ο άντρας.
Αλλά μια τέτοια δήλωση θεωρείται εντελώς αφηρημένη.
Είναι γεγονός ότι κάθε συγκεκριμένο ανθρώπινο πλάσμα έχει πάντα τη δική του ξεχωριστή θέση.