Ο χαρταετός

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μού άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.

Θαρρούσα ως τώρα, φίλοι μου καλοί,

Θαρρούσα –ως τώρα–

πως όλα βάδιζαν στη γη

με το αληθινό τους χρώμα.

Η Γ. και η μικρή της αδερφή Π. βρίσκονται στο δωμάτιό τους και παίζουν.

Κάποια στιγμή ακούγονται φωνές.

Οι φωνές γίνονται τσιρίδες και οι τσιρίδες κλάματα.

Πηγαίνω προς το δωμάτιό τους. Η μικρή Π. έχει στεναχωρηθεί επειδή η Γ. δεν της δίνει να παίξει με εκείνο το πορτοκαλί το μπουκαλάκι που βγάζει σαπουνόφουσκες, ενώ το δικαιούται αφού το δικό της έχει χαλάσει.

Μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη
μην μου μιλάς για ουρανούς
για θειο περιβόλι

Αν αναζητήσει κανείς το λήμμα «ευτυχία» («happiness») στη Wikipedia, θα βρει έναν μάλλον συμβατικό ορισμό λίγων γραμμών περί μιας πνευματικής ή συναισθηματικής κατάστασης. Για τη σύνταξη αυτού του ορισμού η σελίδα χρειάστηκε να περάσει από επεξεργασία περίπου 3.300 φορές, ένας αριθμός στον οποίο αντανακλάται μια πραγματικότητα: δεν είναι ποτέ απολύτως σαφές για τι ακριβώς μιλάμε όταν μιλάμε για την ευτυχία.

Δεν διαπιστώνω τίποτα καινούργιο· πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο Αριστοτέλης είχε σχολιάσει στα Ηθικά Νικομάχεια ότι, ενώ οι περισσότεροι συμφωνούν πως η ευδαιμονία είναι το πιο σπουδαίο αγαθό, ο καθένας αναφέρεται σ’ αυτήν εννοώντας κάτι διαφορετικό.

Η Covid-19 προκαλεί άγχος και μια αίσθηση αδυναμίας επειδή ο ιός είναι δύσκολο να εντοπιστεί και συνιστά μια διαρκή απειλή.

Κάνετε λάθος, κύριε, το πλοίο μας ταξιδεύει, μ' όλη την ταχύτητα.

Το Ζοντερζέε όμως, είναι μια νεκρή θάλασσα, ή σχεδόν νεκρή.

Δεν ξέρει κανείς πού αρχίζει και πού τελειώνει, με τις επίπεδες όχθες της, χαμένες μεσ' στην ομίχλη.

Προχωρούμε δίχως καθυστέρηση, δεν μπορούμε όμως να υπολογίσουμε την ταχύτητά μας.

«Ταξίδεψε.

Γνώρισε τη μελαγχολία των ατμόπλοιων, το κρύο ξύπνημα κάτω από την τέντα, τη ζάλη από τα τοπία και τα ερείπια, την πικρία των όμορφων συναναστροφών που διακόπηκαν.

Επέστρεψε.

Τι θα πουν οι γείτονες, ρωτάει η ηρωίδα. Τη σηκώνει αγκαλιά, οι γείτονες είναι νεκροί, της λέει. Αντρζέι Ζουλάφσκι.

Πολωνικός εξπρεσιονισμός, κάμερα στην άσφαλτο και σέρνεται. Ψηλός, μαυροντυμένος ήρωας.

Την έχει αγκαλιά, τη στροβιλίζει. Δεν ζαλίζεται. Οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές να διώξουν τη μετανάστρια από το υπόγειο.

Κάθε άνθρωπος που είναι προικισμένος με μια ευαισθησία δίκαιη και έναν ορθολογισμό, αισθάνεται πως το κακό και η αδικία στον κόσμο τον αφορούν, και επιδιώκει να τα διορθώσει, αρχίζοντας από τα πιο κοντινά: και το πρώτο είναι ο εαυτός του.

Αυτό το έργο θα τον απασχολήσει όλη τη ζωή του.

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Ο θάνατος βρίσκεται πάντα
καθ' οδόν, αλλά το γεγονός ότι
δε γνωρίζουμε πότε θα φτάσει,