Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Δὲν φτάνει ποὺ ἤσουν ἐρχομὸς θερμοκηπίων

ἐνόχλησες καὶ τὴν ὀρθογραφία μου.

Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς.
Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια.
Κι η διάρκεια είναι πάθος.

Ένας χρόνος πανδημίας και όλοι έχουμε ακούσει για σχέσεις που τελείωσαν ή που δοκιμάζονται.

Για τις φιλίες όμως;

Άραγε πόσοι είχαμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτός ο χρόνος της απουσίας μας από τις ζωές των φίλων μάς;

Μέρες μέρες να χτυπήσει το τηλέφωνο.

μήνες, χρόνια;

Δεν ηχείς.

Όλα κοστίζουν ένα παίξιμο.

Πάρε μαζί σου τον έρωτα κι εκείνα τα όνειρα

έλα στην κάτω γειτονιά και πες: κορόνα γράμματα

εκεί που χάνεται η ψυχή να βυθιστείς.

Η ιστορία της ελάχιστα γνωστής δημιουργού του δημοφιλούς επιτραπέζιου παιχνιδιού Monopoly και η σημερινή στρεβλωμένη εκδοχή του.

Όλοι έχουμε τους δικούς μας τρόπους για να «μετρήσουμε» την επιτυχία στη ζωή μας. Ο Μπιλ Γκέιτς για παράδειγμα, εφαρμόζει μια συγκεκριμένη τακτική για να αξιολογήσει την πορεία του. Από την παιδική του ηλικία στο τέλος κάθε χρόνου, κάνει το δικό του απολογισμό θέτοντας στον εαυτό του τρεις απλές ερωτήσεις.

-Γιαγιά το πουλόβερ μου με τσιμπάει.

-Μα όχι, δεν τσιμπάει.

-Ναι γιαγιά, τσιμπάει το πουλόβερ μου.

-Όχι. Δεν τσιμπάει το πουλόβερ σου.

10 σκέψεις της Ιζαμπέλ Φιλιοζά γύρω από την ανατροφή των παιδιών:

1. Το να γίνεις γονιός είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Όταν έρχεται στον κόσμο ένα παιδί, μαζί με τα μάτια του, ανοίγει κι ένας καινούργιος κόσμος για τον γονιό, ένας αχαρτογράφητος κόσμος που καλείται να τον εξερευνήσει και να τον κατανοήσει άμεσα.

Ενώ μερικά είδη δυστυχίας είναι αναπόφευκτα, άλλα τα δημιουργούμε μόνοι μας.

Διαπιστώσαμε, για παράδειγμα, πως αρνούμενοι να αποδεχτούμε τη δυστυχία σαν φυσικό μέρος της ζωής, οδηγούμαστε στο να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν αιώνια θύματα και να κατηγορούμε τους άλλους για τα προβλήματα μας - μια εξασφαλισμένη συνταγή για μια ανυπόφορη ζωή.

Αν η ανάπτυξη του παιδιού καθηλωθεί, αν τα συναισθήματά του καταπιεστούν, ιδιαίτερα το συναίσθημα του θυμού και του πόνου, τότε το άτομο θα ενηλικιωθεί έχοντας μέσα του ένα θυμωμένο, πληγωμένο παιδί.

Αυτό το παιδί, αναίτια θα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου.