Υπάρχει η ξαφνική σιωπή του πλήθους
γύρω από έναν παίκτη που στέκει ακίνητος μέσα στο γήπεδο,
και η σιωπή της ορχιδέας.

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο

που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,
ακόμα και στο κρεβάτι,

Η λέξη αυτοεπίκριση με παραπέμπει σε μια καρικατούρα του εαυτού μας, μέσα στο κεφάλι μας, που μας κουνάει συνεχώς το δάχτυλο για όλα αυτά που κάνουμε λάθος αλλά και όλα αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε λάθος.

Είναι μια φωνή αυστηρή, επιβλητική και απαξιωτική, που δεν μας αφήνει να νιώσουμε συμπόνια ή αποδοχή για τον εαυτό μας.

Στέκεται απέναντι μας με επικριτική πάντα διάθεση, δεν είναι ικανοποιημένη με τίποτα, απαιτεί περισσότερα, υποτιμά αυτά που καταφέρνουμε, απαξιώνει τα πάντα.

Αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που βιώνουμε το τελευταίο καιρό. Μας ξαφνιάζει, μας αναστατώνει και όχι μόνο. Είναι τελικά ο άνθρωπος έρμαιο των συναισθημάτων του;

Οι πλούσιες εμπειρίες – από το παιχνίδι μέχρι τις τέχνες και τις σχέσεις- που διαμορφώνουν θεμελιωδώς την ανάπτυξη ενός μικρού παιδιού.

Όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν παιδί, λίγοι άνθρωποι —αν υπήρχαν-προέβλεπαν τις αξιοσημείωτες συνεισφορές που θα έκανε στην επιστήμη. Η γλωσσική του ανάπτυξη καθυστέρησε, ανησυχώντας τους γονείς του μέχρι το σημείο να συμβουλευτούν έναν γιατρό. Η αδελφή του ομολόγησε κάποτε ότι ο Αϊνστάιν “είχε τέτοια δυσκολία με τη γλώσσα που οι γύρω του φοβούνταν ότι δεν θα μάθει ποτέ.

Για να αξιολογήσει κανείς το περιεχόμενο των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη θα πρέπει να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα αν αυτά είναι λογοτέχνημα ή ιστορικής αξίας έργο.

«Θα γινόμουν καλός στρατιώτης, αν έδινα έστω και μια δεκάρα τσακιστή». Αλλά δεν έδινε δεκάρα. Τέλος, στις 19 Απριλίου του 1824 πέθανε: από τα κουνούπια, την κακή διατροφή, την υγρασία και το θυελλώδες νευρικό του σύστημα.

Λόρδος Βyron: Οι περιπλανήσεις του και η ζωή στην Ελλάδα. H βιογραφία του Harold Nicholson με τίτλο «Το τελευταίο ταξίδι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι

Πολλοί από εμάς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας λέγοντας «ευχαριστώ» σε κάποιον που μας βοήθησε ή μας έδωσε κάτι που επιθυμούσαμε. Σύμφωνα με την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ ως ευγνωμοσύνη ορίζεται «η εκτίμηση για το τι έρχεται στη ζωή ενός ατόμου ανεξάρτητα αν πρόκειται για κάτι απτό ή όχι. Μέσα από την ευγνωμοσύνη, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το καλό που υπάρχει στη ζωή τους. Ως εκ τούτου, η ευγνωμοσύνη βοηθά τους ανθρώπους να συνδεθούν με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους ως άτομα, είτε πρόκειται για άλλους ανθρώπους, τη φύση ή μια ανώτερη δύναμη, όπως είναι η έννοια του Θεού».

Πρόκειται για μια διαταραχή της προσωπικότητας και ο μυθομανής ζει κυριολεκτικά μια ψεύτικη ζωή γεμάτη φανταστικές, δραματικές, αλλά πάντα ενδιαφέρουσες εμπειρίες.

Οι χειριστικοί άνθρωποι είναι ανάμεσά μας!

Συχνά κρύβονται κάτω από ένα χαμόγελο και φαινομενικά ευγενική συμπεριφορά, οπότε δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις.

Αν παρατηρήσεις προσεκτικά όμως, θα δεις ότι έχουν κοινωνικές συνήθειες που τους προδίδουν.

Προσοχή λοιπόν!

Όλα η ψυχή μου τα ζητά,
πράσινα να `ναι, πράσινα.
Τον άνεμο, τη φυλλωσιά,
τ’ άλογο πάνω στα βουνά,
τη βάρκα μες στη θάλασσα.

Κανένας δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανένας, κανένας.

Δεν κοιμάται κανένας.

Μα κι αν κανένας κλείσει τα μάτια
μαστιγώστε τον, παιδιά μου, μαστιγώστε τον!