Μισθωτή εργασία – κεφάλαιο
o ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
η προδομένη Eπανάσταση
ά ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις…

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου
Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη
Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας
Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια

Όμορφη, όμορφη, όμορφη που ’σαι αγάπη μου.

Τι όμορφη που είσαι.

Γλυκιά σαν του περιστεριού και τρυφερή η ματιά σου. Καμιά από τις όμορφες δεν παραβγαίνει εμπρός σου.

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο

Όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν

Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.

Αμφιβάλλω για το αν ένας γιατρός μπορεί να απαντήσει αυτή την ερώτηση σε γενικούς όρους.

Γιατί, το νόημα της ζωής, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από μέρα σε μέρα κι από ώρα σε ώρα.

Πρώτα, πρέπει να ξέρετε ότι πάντα είχα επιτυχία με τις γυναίκες χωρίς να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια.

Δεν εννοώ πως τα κατάφερνα να τις κάνω ευτυχισμένες ούτε και πως ήμουν ευτυχισμένος χάρη σ' εκείνες.

Όχι, πολύ απλά, τα κατάφερνα.

Ι
Χαμόγελο! Η πριγκίπισσά του θέλησε
Να γεννηθεί κάτω απ' τη δυναστεία των ρόδων!

Έβγαλα τη μάσκα και στον καθρέφτη κοιτάχτηκα

Είδα το παιδί που ήμουν εδώ και πολύ καιρό...

Δεν είχε καθόλου αλλάξει.

Είναι παραλογισμός
λέει η λογική

Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς,
ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα,
ὀδύνη.

Το φεγγάρι, το φεγγάρι
τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου
στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια
το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.

Anne Sexton - Μετά το Άουσβιτς*

Η οργή
μαύρη σαν τσιγκέλι
με κυριεύει