Η Τζούντιθ Σκοτ γεννήθηκε το 1943 από μικροαστικη οικογένεια στο Σινσινατι του Οχάιο, ήταν κωφαλαλη με σύνδρομο down και δίδυμη αδελφή τη Τζόις η οποία ήταν υγιείς. Μέχρι τα 7 τους χρόνια μοιράζονταν τα πάντα. Τοτε μετά από συμβουλή του περιβάλλοντος τους οι γονείς της έβαλαν την Τζούντιθ σε ίδρυμα.
Το περιβάλλον του ιδρύματος όπως αργότερα περιέγραψε η αδελφή της ήταν εφιαλτικό.
Μετά από 35 χρόνια η Τζόις αποφασίζει να βρει τη χαμένη δίδυμη αδελφή της,τη βρήκε την πήρε μαζί της στην Καλιφορνια έζησαν μαζί και δεν χώρισαν ξανά.
Όταν το 1987 η Τζούντιθ ξεκίνησε να πηγαίνει στο Creative Growth Art Center στην αρχή δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκαν στα χέρια της κουβάρια με νήματα, από τότε άρχισε να τυλίγει τα κουκούλα της ακατάπαυστα ως το τέλος της ζωής της το 2005.
Δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα,το πάθος της την έκανε να συνεχίζει ακόμα και όταν τα χέρια της ματωναν.Εφτιαξε γύρω στα 200 έργα τα οποία βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία.
Είναι καταπληκτικό πως η Τζούντιθ Σκοτ το outsider της τέχνης όπως λένε οι ειδικοί «βάζει τα γυαλιά» στους σύγχρονους καλλιτέχνες που βασανίζονται αναζητώντας πρωτότυπες φόρμες,προσωπική γλώσσα και ύφος πασχίζουν με τη μορφή και το περιεχόμενο.
Μπροστά στα ματιά των ειδημόνων του πολιτισμού αυτά τα έργα θα είναι πάντα αινιγματικά. Επικοινωνούσε; Έκανε αντικείμενα; Έκανε τέχνη;
Η μυθιστορηματική ζωή της ενισχύει το μυστήριο και τα ερωτηματικά αν δεν ήταν έτσι και ειχε ανακαλυφθει από κάποιο τεχνοκριτικο η γκαλερίστα ίσως να μιλούσαμε με σιγουριά για μια αυθεντική καλλιτέχνιδα που το έργο της είναι δυνατό,πρωτότυπο προσωπικό,ειλικρινές με γνώση της φόρμας του χρώματος και των υλικων.
Η Τζούντιθ Σκοτ ήταν ειλικρινής και ηθική δεν την απασχολούσε αν είναι η πως θα είναι καλλιτέχνης και αν αυτά που κάνει είναι αποδεκτά ως τέχνη.
Αναρωτιέμαι μπορούμε να άδειασουμε το κεφάλι μας από την συσσωρευμένη πληροφορία που μπλοκάρει την καθαρότητα και την απόλαυση μπροστά στο δημιούργημα και τον δημιουργό του;
«Τυφλός μπροστά σε «αναγνωρισμένες» η «μη αναγνωρισμένες» φόρμες, κουφός στις διδασκαλίες και στις επιθυμίες της εποχής πρέπει να είναι ο καλλιτέχνης. Πρέπει το ανοιχτό του μάτι να κατευθύνεται στην εσωτερική του ζωή και το αυτί του πρέπει να είναι πάντοτε στραμμένο στο στόμα της εσωτερικής αναγκαιότητας. Θα καταφεύγει τότε σε κάθε επιτρεπόμενο μέσο και με την ίδια ευκολία σε κάθε απαγορευμένο μέσο.
Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για την έκφραση του μυστικιστικα αναγκαίου.
Όλα τα μέσα είναι ιερά, όταν είναι εσωτερικά αναγκαία.
Όλα τα μέσα είναι ανόσια όταν δεν προέρχονται από την πηγή της εσωτερικής αναγκαιότητας.»
WASSILY KANDINSKY
της Κατερίνας Σωτηρίου
Πηγή: hitandrun.gr
