Ισως και γι αυτό, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια η φωτογραφία ήταν πάντα το αγαπημένο «μέσο» ανθρώπων ή ομάδων που βρίσκονταν και βρίσκονται για κάποιο λογο στο περιθώριο. Που είναι «αόρατοι» για την κοινωνία.

Η φωτογραφία ήταν το μέσο για πολλά LGBT ζευγάρια πριν από τα pride, πριν τους συλλογικούς αγώνες για τα δικαιώματα των γκέι να κάνουν ορατή, να αναδείξουν την αγάπη, την τρυφερότητα, την συντροφικοτητα, τον ερωτισμό ανάμεσά τους.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί να δείξει μέσα από τους «αόρατους» και ο Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Sébastien Lifshitz. Οι αόρατοι είναι μια σειρά παλιών πορτραίτων από τις αρχές του εικοστού αιώνα όπου δείχνουν ακριβώς αυτό το πράγμα... γκέι ζευγάρια που αγαπιούνται.

Οι φωτογραφίες βρέθηκαν σε παλιά πατάρια, λαικές αγορές, μαγαζιά με μεταχειρισμένα και αποτελούν το υλικό για ένα βιβλίο αλλά και ένα ντοκυμανταίρ του Lifshitz.

Σχετικά με τα όσα ακούγονται και λέγονται τις τελευταίες μέρες σχετικά και με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αλλά και με τις δηλώσεις του κου. Νικολόπουλου, οι «αόρατοι» με την τρυφερότητα και την ζεστασιά που βγάζουν είναι κατά τη γνώμη μου η απάντησή σε όλα αυτά.

Πηγή: hitandrun.gr