Στρατιώτης Chris MacGregor, 24 ετών
«Οι περισσότεροι συνηθίζουν να είναι μακριά από το σπίτι τους αλλά είναι δύσκολο. Είναι ο φόβος που σε κρατά ζωντανό εδώ. Αν πρόκειται να συμβεί κάτι, αυτό θα συμβεί και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις για να το αποτρέψεις.»
Υποδεκανέας Sean Tennant, 29 ετών
«Ζεις τους μεγαλύτερους φόβους σου και χρειάζεται χρόνος για να καταλάβεις που βρίσκεσαι. Όταν πατάς το έδαφος και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι το κάθε βήμα αυτό που πρόκειται να σε ανατινάξει νιώθεις ικανοποιημένος.»
Στρατιώτης Ben Frater, 21 ετών
«Και τώρα που βρίσκομαι σπίτι είναι παράξενο, ήσυχο... Μετά από 10 λεπτά βαριέμαι και νιώθω ανήσυχος που θα έπρεπε όλη την ώρα να κάνω κάτι.»
Δεκανέας Steven Gibson, 29 ετών
«Φοβόμουν ότι δεν θα επέστρεφα σπίτι. Έχω δύο παιδιά και περιμένουμε με την σύζυγό μου και ένα τρίτο. Αγαπώ τα παιδιά μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν να μην τους ξανάβλεπα.»
Ανθυπολοχαγός Struan Cunningham, 24 ετών
«Τώρα που είμαι στο σπίτι είμαι πολύ πιο ήρεμος. Έχω δει τα χειρότερα και έχω δει πράγματα που δεν θα ήθελα να ξαναδώ! Στο πεδίο της μάχης αγωνίζεσαι κάθε μέρα για την επιβίωση, νομίζω πως είναι από εκείνες τις καταστάσεις που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι και εκτιμάς την ζωή και όλα όσα έχεις.»
Στρατιώτης Fraiser Pairman, 21 ετών
«Συνηθίζεις γρήγορα τον ήχο των πυροβολισμών και δεν σε φοβίζουν. Υπήρξε μία φορά που μας έστησαν ενέδρα από όλες τις πλευρές και είχαμε κολλήσει σε ένα σημείο για 24 ώρες. Οι άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι, φοβισμένοι...»
Υποδεκανέας Martyn Rankin, 23 ετών
«Το μυαλό μου έπλαθε συνεχώς σενάρια και σκεφτόμουν τον εχθρό – την απειλή. Τι θα έκανα εάν... Μέχρι στιγμής δεν έχω φοβηθεί καθόλου γιατί δεν έχω έρθει ακόμα σε επαφή με τον αντίπαλο. Θέλω όμως αυτό να συμβεί, θέλω να δοκιμαστώ άλλωστε γι’αυτο βρίσκομαι εδώ. Μέχρι να γίνει αυτό όμως δεν έχω τίποτα να φοβάμαι.»
Στρατιώτης Jo Yavala, 28 ετών
«Είχα ένα περίεργο συναίσθημα και όταν ακούστηκε το μπαμ όλοι άρχισαν να φωνάζουν πως ένας άνδρας είχε τραυματιστεί. Ήταν το πρώτο θύμα που είχα δει ποτέ και ένιωσα απαίσια. Είδα τον γιατρό να τον περιποιείται, ο άτυχος άνδρας είχε χάσει το πόδι του.»
Υποδεκανέας David McLean, 27 ετών
«Δεν με απασχόλησε καθόλου που θα έπρεπε να βρεθώ στη μάχη. Είμαι στρατιώτης και αυτή είναι η δουλειά μου. Έχουμε εκπαιδευτεί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που θα μας κάνει καλό να δούμε και λίγη δράση απο κοντά.»
Στρατιώτης Sean Patterson, 19 ετών
«Ο κόσμος έχει δεδομένα κάποια πράγματα στην ζωή του αλλά δεν είναι τόσο απλό. Μπορεί να σε χτυπήσει ένα λεωφορείο και αυτό είναι – ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Ειδικά στην μάχη και όταν βρίσκεσαι εκεί έξω σε περιπολία.»
Στρατιώτης Steven Anderson, 31 ετών
«Είναι δύσκολο να περιγράψεις τις συνθήκες εκεί. Είναι βρώμικα και απαίσια! Συχνά όταν μιλάς με την κοπέλα σου στο τηλέφωνο σε ρωτάει τι συμβαίνει με την φωνή σου. Η φωνή χάνεται επειδή είσαι στεγνός, εξαντλημένος, βρώμικος και δεν έχεις φάει – πολλές φορές μένεις νηστικός και για μέρες.»
Στρατιώτης Matthew Hodgson, 18 ετών
«Ακούς την έκρηξη των αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών και αναρωτιέσαι και πάλι ποιος τραυματίστηκε. Δεν είναι καθόλου ωραίο θέαμα. Σταδιακά συνειδητοποιείς πόσο αληθινά είναι όλα γύρω σου και εύχεσαι να μην ήταν. Προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι. Καταλαβαίνεις πόσο ανούσια είναι αυτή η μάχη όταν βλέπεις έναν Αφγανό στρατιώτη να χάνει τα πόδια του και τελικά... ποιος ο λόγος;»
Λοχίας Alexander McBroom, 31 ετών
«Ο λόγος που πήγα στο Αφγανιστάν ήταν για να δικαιώσω τους στρατιώτες που βρέθηκαν εκεί πριν από μένα. Γιατί να κάθομαι με τις άνετες παντόφλες μου στον καναπέ και να μην εκπληρώσω και εγώ το χρέος μου; Είναι σαν να είχα δύο ζωές: Μια στην οποία τα πάντα ήταν επικίνδυνα και όλοι προσπαθούσαν να βρουν μια εναλλακτική λύση για την επιβίωση τους, και μια όπου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο στο Εδιμβούργο υπήρξαν πολίτες με ροζ μαλλιά. Τελικά είναι απλά δυο διαφορετικοί κόσμοι.»
Πηγή: rise.gr
