Όταν κάποιος κάτοικος πεθαίνει, έμπειροι ταριχευτές σπάνε τις κλειδώσεις των πτωμάτων, τα βάζουν σε εμβρυακή στάση, κάνουν τρύπες στο σώμα και τοποθετούν ξύλα μπαμπού προκειμένου να αποστραγγιστεί το λίπος και τα σωματικά υγρά. Στη συνέχεια γίνεται ένα τελετουργικό όπου οι συγγενείς του αποθανόντα αλείφονται με τις εκκρίσεις καθώς πιστεύεται ότι ο αγαπημένος τους θα τους μεταδώσει την δύναμη που έχει στον άλλο κόσμο έτσι ώστε να ζήσουν περισσότερα χρόνια.

Οι ταριχευτές κρατάνε τα υγρά που έχουν περισσέψει από τον εκάστοτε νεκρό και τα μοιράζουν στο χωριό για να χρησιμοποιηθούν για μαγειρικό λάδι. Μόλις το τελετουργικό ολοκληρωθεί, κλείνουν τα μάτια των νεκρών και τα ράβουν. Το ίδιο γίνεται με το στόμα και τον πρωκτό προκειμένου να μην σαπίσει η σάρκα.

Τα πέλματα των ποδιών, οι παλάμες των χεριών και η γλώσσα τεμαχίζονται και δίνονται στον επιζώντα σύζυγο. Ότι έχει απομείνει από το σώμα τοποθετείται σε μία αυτοσχέδια σούβλα και πάνω από ένα λάκκο με σιγανή φωτιά προκειμένου να «καπνιστεί» και στο τέλος αλείφεται με πυλό και τοποθετείται στην είσοδο του χωριού.

Στα χωριά που βρίσκονται στους λόφους του Μορόντε στην Νέα Γουινέα, βρίσκονται εκατοντάδες πτώματα και μερικά από αυτά είναι μέχρι και 200 ετών. Μάλιστα, κάποιες φορές μεταφέρονται σε άλλα μέρη όπου γίνονται γιορτές και επιστρέφουν πάλι πίσω. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι προστατεύουν το χωριό τους. Άξιο αναφοράς είναι ότι τα ταριχευμένα πτώματα ανήκουν μόνο σε επιφανείς κατοίκους του εκάστοτε χωριού, όπως ηγέτες και πολεμιστές.

Η συγκεκριμένη πρακτική είχε καταδικαστεί το 1975 από την Καθολική Εκκλησία και απαγορεύτηκε στην Νέα Γουινέα λίγα χρόνια μετά. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα υπάρχουν απομακρυσμένα χωριά που αρνούνται να ξεχάσουν τις παραδόσεις τους και συνεχίζουν να ταριχεύουν με αυτό τον τρομακτικό τρόπο τους νεκρούς τους.

Πηγή: koolnews.gr