Κοινωνία

(Με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση περί οριστικής θεραπείας του HIV.) Κατα καιρούς, εδώ και χρόνια βγαίνουν διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με κάποια οριστική θεραπεία για τον HIV. Κάθε φορά επικρατεί συνήθως ένα κλίμα ενθουσιασμού γύρω από τέτοιες ειδήσεις, μου τα στέλνει κι εμένα διάφορος κόσμος σε μηνύματα, mail ή μου τα λένε, περιμένοντας στην καλύτερη περίπτωση να μοιραστώ τον ενθουσιασμό τους.

Υπάρχει μια τρυφερή ταινία, '' Το Κουαρτέτο''(2012), που η υπόθεση εκτυλίσεται σ' έναν οίκο ευγηρίας για συνταξιούχους μουσικούς και τα τέσσερα κυρίως πρόσωπα ετοιμάζονται για ένα ρεσιτάλ καθώς συμφιλιώνονται με το παρελθόν τους. Ενας μικρός διάλογος μεταξύ ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με συγκινεί: - Είσαι όμορφος, λέει η γυναίκα. - Είσαι πανέμορφη, απαντά εκείνος. -Είμαστε πολύ γέροι, συνεχίζει η γυναίκα και ο άντρας την προτρέπει: -Τότε, ας παντρευτούμε....

Καλέ μου φίλε και πιστέ αναγνώστη, Θανάση, όπως ίσως θα έχεις παρατηρήσει μετά από την παράθεση πάνω από 85 άρθρων μου, προσπαθώ να προσεγγίζω κάθε κοινωνικό φαινόμενο με την απομάκρυνσή μου από αυτό. Μπορεί αυτό να φαντάζει οξύμωρο, αλλά τίποτα δεν γεννιέται στο κενό, καλέ μου φίλε. Η Ελληνική κοινωνία έχει διαμορφωθεί μέσα από αιώνες Εθνικών και πολιτικών ζυμώσεων και κάθε αντίδρασή της είναι απλά μια ακόμα έκφραση του εθνικού μας DNA.

Σε ένα νησί των «ασήμαντων» Κυκλάδων υπάρχει ένας μικρός κολπίσκος στον οποίο καταλήγει ένας χωματόδρομος. Ο κολπίσκος δημιουργεί μία ωραία βοτσαλωτή παραλία, η οποία ακόμα και τον Αύγουστο δεν έχει μεγάλη κίνηση, αφού όλες οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού έχουν ωραίες αμμουδιές και άνετες ασφαλτοστρωμένες προσβάσεις. Στη μέση της απρόσιτης βοτσαλωτής παραλίας υπάρχει κάτι σαν παράγκα με μία γεννήτρια, μία υποτυπώδη κουζίνα, ένα ψυγείο, μία όμορφη κατάφυτη πέργολα και μερικά χειροποίητα τραπεζοκαθίσματα από κάτω της. Υπάρχει και μία ξύλινη ταμπέλα που γράφει «ΥΠΑΡΧΟ». Έτσι ακριβώς. Κεφαλαία και με «ο» στο τέλος.

Ποιος Ρουβάς, ποιός Ζαγοράκης, ποια Στικούδη και ποιός Διαμαντίδης. Η σύγχρονη Ελλάδα έχει έναν και μόνο έναν superstar. Τον πάνσοφο Γέροντα Παΐσιο.

Τρανσφοβία, είναι το σύνολο των  αρνητικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων, ο φόβος και η εχθρικότητα απέναντι σε τρανς άνδρες και γυναίκες, απέναντι σε ανθρώπους που η έκφραση του φύλου τους δεν είναι η κοινωνικώς αποδεκτή. Η τρανφοβία μπορεί να εκφραστεί με πράξεις λεκτικής ή σωματικής βίας, απειλής, χλευασμού, μίσους.

Διάβασα χθες την ανακοίνωση του Γ. Παπανδρέου για το συμβάν στο Φαρμακονήσι και μου έκανε μεγάλη εντύπωση μία φράση: «Τα σύνορα είναι ένα από τα μέσα που έχουμε για να εγγυηθούμε αξίες, όχι να τις καταπατούμε.»

Η ζωή ενός οροθετικού στην Ελλάδα. Μια ανθρώπινη εξομολόγηση ενός ανθρώπου που δεν το έβαλε κάτω. Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου. Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. Λίγες μέρες μετά με ειδοποίσαν ότι έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι είχε βρεθεί στο αίμα.

Είναι στιγμές που σκέφτομαι τη δασκάλα μου, όπως τώρα με το περιστατικό του ξυλοδαρμού του παιδιού. Και θέλω να βρω τους συμμαθητές μου ή άλλους Κομοτηναίους που μένουνε στη γειτονιά που μεγάλωσα και όλο και θα την ξέρουν, τι να κάνει εκείνη η σιχαμένη ύπαρξη, εκείνο το σκουλήκι, εκείνη η εγκληματική φυσιογνωμία, εκείνη η σκατόφατσα και σκατόψυχη συγχρόνως, εκείνη η σκρόφα, η δασκάλα με τα λειψά μαλλιά.

Φίλε Θανάση, φαντάζομαι ότι έχεις δει φωτογραφίες κυκλώνων από το διάστημα. Είναι άλλωστε ο μοναδικός τρόπος που διαθέτουν οι μετεωρολόγοι για να προβλέψουν την εξέλιξη ενός τέτοιου φαινομένου. Άλλωστε, όταν βρίσκεσαι μέσα στον κυκλώνα, με ανέμους να φυσάνε με ταχύτητες 200 χιλ/ώρα, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να κάνεις προβλέψεις, απλά τρέχεις να σωθείς.

Με μεγάλη θεωρώ καθυστέρηση, έγινε και πάλι επίκαιρο στην Ελλάδα το θέμα του σύμφωνου συμβίωσης, μετά την καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για την μη συμπερίληψη των ομόφυλων ζευγαριών και τις νέες προσφυγές που ετοιμάζονται, λόγω της άρνησης της πολιτείας να ενσωματώσει την οδηγία αυτή.

Δεν μπορώ να πω, ότι το χιούμορ τηs σελίδας του Γέροντα Παστίτσιου ήταν πάντοτε πετυχημένο. Περισσότερο διασκέδαζα με τις αντιδράσεις κάποιων ανεγκέφαλων, που ξεσπούσαν με ακατάσχετα και ακατονόμαστα βρισίδια και απειλές σε βάρος όσων ήταν μέλη της ομάδας αυτής, παρά με τις ατάκες και τις αναρτήσεις του ιδίου. Ούτε φημιζόταν για τη λεπτή σάτιρά της. Απεναντίας, κάποιες στιγμές έδινε ρεσιτάλ χοντράδας.