Κοινωνία

Η Μεγάλη Υπόσχεση της Χωρίς Όρια Προόδου - η υπόσχεση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, της υλικής αφθονίας, της απέραντης ευτυχίας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και της ανεμπόδιστης προσωπικής ελευθερίας- συντηρούσε τις ελπίδες και την πίστη ολόκληρων γενεών από την αρχή της βιομηχανικής εποχής. Το σίγουρο είναι ότι ο πολιτισμός μας άρχισε από τη στιγμή που οι άνθρωποι απέκτησαν κάποιο έλεγχο πάνω στη φύση. 

Αποτροπιασμό και θλίψη προκάλεσε η εικόνα μίας αρκετά λεπτής και καλλίγραμμης γυναίκας η οποία εθεάθη σε παραλία λουόμενων και ιδιαιτέρως ευτραφών ατόμων έτοιμη να απολαύσει το μπάνιο της. Η είδηση μεταδόθηκε σε όλα τα Ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης με δημοσιογράφους και τηλεθεατές να επιτίθενται εναντίον της με ιδιαιτέρως άσχημους χαρακτηρισμούς, παρακινώντας τη να φάει κανένα παστίτσιο και μουσακά για να "πάρει λίγο κρέας πάνω του το κορίτσι".

Η εμφάνιση αυτής της κοπέλας προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και στους λουόμενους της παραλίας, ειδικά τις ευτραφείς κυρίες οι οποίες έβλεπαν μία τόσο λεπτή γυναίκα να έρχεται χωρίς καμία αιδώ τόσο αδύνατη στην παραλία!

Πέθανε ο τάδε, τραυματίστηκε σοβαρά ο δείνα. Συχνοί τίτλοι που κατακτούν ολόκληρο το χρόνο μιας τηλεοπτικής εκπομπής και διευκολύνουν ευεργετικά τη θεματολογία των εκπομπών.

Μια συμφωνική ορχήστρα.

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

 Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ για να πιστέψεις;

Το βλέμμα μου είναι καθαρό σαν ηλιοτρόπιο.

Συνηθίζω να περπατάω στους δρόμους

κοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά,

και πότε πότε πίσω μου…

Η κειμένη νομοθεσία δίδει το δικαίωμα σε ένα αλλοδαπό μαθητή να σηκώσει την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις. Η ίδια νομοθεσία προβλέπει τη διενέργεια κληρώσεως στο Δημοτικό για την επιλογή σημαιοφόρου και παραστάτη. Συνεπώς, αν κάποιος αλλοδαπός από τρίτη – εκτός Ε.Ε., δηλαδή – χώρα κληρωθεί ως σημαιοφόρος ή παραστάτης, η κλήρωση αυτή είναι νόμιμη.

Να οργανώσουμε μια φορά ένα μεγάλο τραπέζι, γιορτινό,

με άσπρα πλαστικά πιάτα και ποτηράκια,

με λεκιασμένα τραπεζομάντηλα

και βάζα γεμάτα ψεύτικα λουλούδια πολύχρωμα.

Ήμουν συνηθισμένος από το πρώτο έτος να απαντάω στην τυπική και κοινότυπη ερώτηση ‘’πώς σου φαίνεται η σχολή;’’. Παρά την υποψία ότι αυτά που θα πω δεν ενδιέφεραν πραγματικά τον ερωτώντα ( προφανώς δεν αναφέρομαι στο στενό μου κύκλο), απαντούσα με όρεξη και αυτός κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι με έναν υφέρποντα θαυμασμό. Όχι γι’ αυτά που έλεγα, αλλά επειδή τα έλεγα με την ιδιότητα του φοιτητή Νομικής, η σχολή και μόνο του αρκούσε. Ας έλεγα και αρλούμπες.

3 σπουδαστές της Σχολής Ευελπίδων δέχθηκαν επίθεση από πολλαπλάσιους αγνώστους και, αντί να κάτσουν να πολεμήσουν, το έβαλαν στα πόδια. Το ελληνόφωνο διαδίκτυο πήρε φωτιά. Έπρεπε να τιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πώς θα πολεμήσουν αύριο τους Τούρκους; Είχαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αν είχαν ρίξει ξύλο στους «αναρχοάπλυτους», θα είχε καεί η Αθήνα. Φταίει ο Τόσκας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φταίει η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Φταίει το κακό το ριζικό μας.

Ο Δάσκαλός μας

Από το μνημόσυνο αυτό τού Τραυλαντώνη*, πού είναι η ανάμνηση των αρετών του, μα είναι και θρήνος, δε θάταν δίκαιο να λείψη η φωνή των μαθητών του.

Ποτέ άλλοτε ένα πολίτευμα δεν πολεμήθηκε, δεν αγαπήθηκε, δεν νοθεύτηκε, δεν δυσαρέστησε και δεν κατακρεουργήθηκε σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, με τόση «αξιοθαύμαστη» ένταση και με τέτοια διαρκή και αδιάκοπη συχνότητα όσο η Δημοκρατία. Πριν από μερικούς αιώνες γεννήθηκε και αναβλήθηκε με ζοφερή και ρηξικέλευθη διάθεση μία σπουδαία αξία από τον βράχο της Ακρόπολης, η οποία έμελε να ανοίξει τα φτερά της και να θέσει πλώρη για να μεταλαμπαδεύσει αυτό το πολίτευμα στα κράτη του Δυτικού κόσμου. Σε πολλούς το πρωτόγνωρο αυτό για τα δεδομένα της εποχής πολίτευμα φάνηκε ως ασυγκρίτως γοητευτικό καθώς θα αποτελούσε την απαρχή για έναν κόσμο που θα «κουβαλούσε» σπουδαίες αλλαγές στην ανθρωπότητα, καθώς και ότι μόνο τούτη η αξία, διότι περί αξίας και ιδανικού πρόκειται, θα μπορούσε να διαξιφιστεί με τον σκοταδισμό και την ματαιότητα του αναχρονισμού.