Φιλοσοφία

Σε μία κοινωνία που το πνεύμα ατονεί και η ψυχή χάνεται στο κυκεώνα του «φαίνεσθαι» και της «τέλειας» εικόνας σε μία προσπάθεια να γεμίσει τα τενεκεδένια κονσερβοκούτια άδειων συναισθημάτων που τη ρυπαίνουν, η τελειοθηρία βρίσκει γόνιμο έδαφος για να απλώσει τα πλοκάμια της. Ανθρώπινες ψυχές πνιγμένες σε μία αγχώνη υψηλών προσδοκιών που το «είναι» τους θέτει.

Φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί ζω σ έναν κόσμο που δεν πολεμάει για τίποτα.

Κάθεται στον καναπέ του και δεν ξεβολεύεται ούτε για να αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση. Στέλνει τη γάτα, το σκύλο, το παιδί του ή ακόμα χειρότερα «εύχεται» το κανάλι να αλλάξει μόνο του.

Καθισμένη οκλαδόν, ράβω το πανί μου. 

Κλωστές βγάζει η ψυχή μου, βελόνες το μυαλό μου. 

Δεν βλέπω τόσο καλά πλέον για να περάσω την κλωστή στη βελόνα, αλλά όταν τελειώσω, το πανί μου θα είναι πάλι γερό όπως στην αρχή. 

Οφείλω να πω ότι είμαι αρκετά μεγάλη πια, για να θυμάμαι ακριβώς τι έκανα μικρή.

Θυμάμαι όμως τη μεγάλη σκούπα που γυάλιζε τα μωσαϊκά, τα προσεκτικά περασμένα με παρκετίνη.

Το άνοιγμα του μπαουλοντίβανου για να βγουν από μέσα τα «καλά» κεντήματα.

Πόσες φορές έχεις καταστεί έρμαιο των σκέψεων και της ηθικής σου που δεν κατάφεραν να αγγίξουν τον «ιδανικό εαυτό», όπως εσύ τον έχεις θεσμοθετήσει; Πόσες φορές έχεις νιώσει τις ψυχοσωματικές επιδράσεις (ανησυχία, λύπη, στομαχόπονος, κρίση πανικού, κ.ά) μίας αποτυχίας στην εναρμόνιση της συνείδησης με τις τελικές ενέργειες σου;

Ζούμε σε μία εποχή όπου κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων ανεπτυγμένων κοινωνιών είναι η προώθηση συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς που υπόσχονται την πολυπόθητη αποδοχή και κοινωνική επιτυχία με τις περιπτώσεις διατροφικών διαταραχών να κάνουν την εμφάνισή τους ολοένα και πιο συχνά... Ραγδαίοι ρυθμοί ζωής, άγχος, απογυμνωμένες από κάθε ηθική αξία κοινωνικές δομές, επιδερμικές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλοτρίωση, φοβίες.

Σχέσεις αδιέξοδα.

Τοίχοι με τους σοβάδες αφημένους στο χώμα.

Κομμένα νύχια, σταγόνες αίματος, τόνοι δακρύων, κιλά αδιαφορίας, κακία, μίσος, σφιγμένες καρδιές, παραδομένα πνεύματα.

Ευφυΐα και ψυχικές διαταραχές: αυτοκαταστροφικός μονόδρομος ή εποικοδομητική (υπο όρους) αμφίδρομη σχέση;

Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με ισχυρότερες τάσεις που αφορούν στην κατάθλιψη, στη σχιζοφρένεια και στη διπολική διαταραχή καθώς επίσης και σε εθισμούς όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Δηλώνεις υπέρμαχος της αλήθειας.

Μισείς το ψέμα, σιχαίνεσαι την κοροϊδία, αντιδράς ανάλογα σ' αυτούς που σε υποβάλλουν σε τέτοιες διαδικασίες.

Όταν έρχεται  η ώρα όμως να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, παραλύεις.

Οι άνθρωποι παίζουν.

Μίγμα ξεχασμένης παιδικότητας και καθυστερημένης εφηβείας.

Αποτέλεσμα έλλειψης φαντασίας και καταπιεσμένης επαναστατικότητας.

Προσωπικά, η μόνη σχέση που είχα ποτέ με σημαίες, ήταν ένα παιχνίδι memory με κάρτες που έπαιζα μικρός. Από εκεί τις έμαθα.

Μια σημαία, πέρα απ’ το τι συμβολίζει για τον πολίτη ενός έθνους συναισθηματικά, για τους υπόλοιπους, εκτός συνόρων, δεν είναι παρά ο πιο λακωνικός τρόπος να τους περιγράψεις μια χώρα. Τυπώνεις μια χρωματιστή στάμπα μέσα στη μνήμη τους ανεξίτηλα. Καθόλου τυχαία λοιπόν η χρήση τους και στο γνωστό παιχνίδι.

Αχ ρε Μάνα σε λάθος κόσμο με έφερες. Εμένα δεν μου μάθατε αυτά… Ποτέ δεν μου μιλήσατε για όλα αυτά και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω.

Εμένα μου έμαθες πως τα μικρότερα παιδιά στο σχολείο τα προσέχουμε και όταν τα άλλα παιδάκια τα «εκτάκια» δεν τους φέρονται καλά και τα κοροϊδεύουν την ώρα του διαλείμματος, μου έμαθες να τα υπερασπίζομαι. Μου έμαθες στο θρανίο να κάθομαι με αυτούς που δεν έχουν με ποιον να κάτσουν και ας μην άρεσε στους άλλους που καθόμουν με την Άντα από την Αλβανία. Μου μίλησες για δικαιοσύνη και όταν δεν την έβλεπα γύρω μου μου έμαθες να μιλάω για αυτήν και να την υπερασπίζομαι.