Φιλοσοφία

Οι άνθρωποι πολλές φορές μου θυμίζουν τους σκαντζόχοιρους.

Τα αγκάθια που έχουν στην πλάτη τους, όχι μόνο δεν τους εμποδίζουν, αλλά τους προστατεύουν κιόλας τη ζωή.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους και με όλα αυτά ''τα αγκαθάκια'' που τσιμπάνε την ψυχή μας-σε όλους μας λίγο πολύ.

Να μην τα αφήνουμε να μας πονάνε, αλλά να θυμόμαστε ότι ακόμη και αυτά τα αγκαθάκια μας ωριμάζουν, μας βελτιώνουν και μας κάνουν καλύτερους.

Τα ''αγκαθάκια'' που μας πονάνε μετά από μία αποτυχία, προδοσία από φίλο/σύντροφο ή και από το άγχος της καθημερινότητας, ας μας ωριμάσουν και ας μας βοηθήσουν να κάνουμε καλύτερες επιλογές.

Άνθρωποι-σκαντζόχοιροι......

Facebook: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σε άφησα. Καμία ασθένεια δε θα με βγάλει από μέσα σου, μπορεί να με λύγισε σωματικά, αλλά δεν εμπόδισε την ψυχή μου να παραμείνει αγκαλιασμένη μαζί σου.

Δεν έφυγα ποτέ, υπάρχω στις αναμνήσεις μας, υπάρχω στην ψυχή σου, όταν μιλάς για εμένα.

«Και είπε ο Θεός: Αγάπα τον εχθρό σου.
Κι εγώ υπάκουσα κι αγάπησα τον εαυτό μου.» -Χαλίλ Γκιμπράν

Είμαστε μόνοι μας;

Ναι... στις μεγαλύτερες στιγμές λύπης μας, στις μεγαλύτερες στιγμές ευτυχίας μας, σε κάθε μικρή μας στιγμή, είμαστε μόνοι μας (αλλά αυτό δεν είναι ένα μήνυμα απαισιόδοξο. Είμαστε μόνοι μας και ο εαυτός μας είναι ό,τι πιο δυνατό και σημαντικό έχουμε).

Τα περισσότερα αποδημητικά πουλιά κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού τους μας χαρίζουν ένα όμορφο θέαμα πετώντας στον ουρανό σε σχηματισμό V.

Αυτό το «σήμα της νίκης» των πτηνών δεν είναι τυχαίο και σίγουρα δεν υφίσταται προς τέρψη των ανθρώπων.

Θα προειδοποιήσω τους αναγνώστες πως τα λόγια αυτά δεν θα είναι απαλά, δεν θα είναι στρογγυλεμένα, δεν θα είναι συναισθηματικά. Θα είναι όπως και η πραγματικότητα, σκληρά και πρακτικά. Γι’ αυτό, όσοι νιώθουν πως δεν μπορούν να τα αντέξουν, καλύτερα να μην συνεχίσουν την ανάγνωση.

Το ανθρώπινο ον είναι ένα συνονθύλευμα ψυχολογικών, βιολογικών και κοινωνικών μηχανισμών που βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους και καθορίζουν την προσωπικότητα του.

Από βιολογικής άποψης, οι πιο ισχυρές ενστικτώδεις ενορμήσεις του ανθρώπου είναι η επιβίωση, δηλαδή η ανάγκη να κρατήσει τον εαυτό του ζωντανό και η αναπαραγωγή, η οποία είναι μία μορφή μεταθανάτιας επιβίωσης μεταφέροντας τμήματα του εαυτού μας μέσω των γονιδίων και δημιουργώντας έτσι ζωή.

Αφετηρία μου ο απόλυτος έρωτας μια νεράιδας.

Συνδρομήτρια παρελθοντικού φιλμ με κομμένες σκηνές.

Αχόρταγη, ανυπόμονη, αδηφάγα.

Είχε πει κάποτε ο Επίκουρος:

«Γεννηθήκαμε μία φορά, δεν γίνεται να ξαναγεννηθούμε και δεν πρόκειται ποτέ μέσα στην αιωνιότητα να ζήσουμε πάλι. Εσύ όμως, χωρίς να έχεις σίγουρο το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά για αργότερα. Και έτσι η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος».

Πού την τραβάτε, ω γραμματισμένοι,
την νέα γλώσσα την Ελληνική;
Εμπρός εκείνη μόνη της πηγαίνει·
αφήτε την να ιδούμε πού θα βγει.
Την σέρνετε οπίσω την καϋμένη,
ενώ αυτή εμπρός εμπρός γερά πατεί.
Θα σπάσει το σχοινί που την τραβάτε,
και όλοι σας τ’ ανάσκελα θα πάτε!
Δημ. Βικέλας, Επίγραμμα

«Όποιος έχει θέσει τον εαυτό του πέρα από κάθε επιθυμία, ποιά έλλειψη μπορεί να έχει;
Και, αν κάποιος μέσα του έχει συγκεντρώσει όλα όσα είναι δικά του ποιά ανάγκη έχει από εξωτερική ενίσχυση;» Σενέκας

Αγαπώ τα βιβλία.

Αυτά τα βιβλία που είναι κιτρινισμένα από τη φθορά του χρόνου και ξεχασμένα στο τελευταίο ράφι μίας βιβλιοθήκης, αυτά που σκέπασε η λήθη και η σκόνη.

Αγαπώ τα βιβλία αυτά που είναι ξεχασμένα σε εκείνο το παγκάκι και περιμένουν με νοσταλγία κάποιον να θέλει να τα πιάσει έστω και για να τα ξεφυλλίσει λίγο, αυτά που είναι στριμωγμένα σε κούτες, παρατημένα δίπλα σε κάποιο κάδο απορριμμάτων.