Φιλοσοφία

Σκοπός του κειμένου δεν είναι να αποδοκιμάσει θρησκευτικά πιστεύω, πρακτικές και τελετουργίες. Στόχος του δεν είναι επίσης να θέσει υπό αμφισβήτηση τη θεολογική μεταφυσική και ηθική. Αποστασιοποιούμαι από τα παραπάνω για δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, διότι πιστεύω ότι η επαλήθευση της ύπαρξης αυτού που συλλήβδην ονομάζουμε θεό είναι έξω από το παράδειγμα της επιστήμης γενικότερα και της ψυχολογίας ειδικότερα.

Βιβλία ολόκληρα να γραφούν, ψυχολόγοι να προσπαθήσουν να μιλήσουν για τα άπειρα οφέλη της στην ψυχική, πνευματική μας υγεία, όσα ποιήματα και στιχάκια να γραφούν, θεωρώ ότι και πάλι δε θα μπορούσαν να περιγράψουν το μεγαλείο, την αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητα της Φιλίας στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

​Ο καθένας από εμάς βιώνει δύο διαφορετικές πραγματικότητες.

Η πρώτη είναι απτή, ορατή και υλική. Είναι η εξωτερική πραγματικότητα, μια σειρά γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή.

Η δεύτερη, είναι μη ορατή, άυλη και υποκειμενική. Πρόκειται για τη λεγόμενη εσωτερική πραγματικότητα, την εσωτερική δηλαδή φύση του κάθε ανθρώπου. Η εσωτερική αυτή πραγματικότητα, μοναδική για κάθε άνθρωπο, αποτελείται από τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.

Το κορίτσι ξυπνάει και κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Είναι χαρούμενη, βλέπει το σώμα της πιο αδύνατο από την προηγούμενη εβδομάδα, φυσικά θέλει να αδυνατίσει και αυτό.

Θέλει να μοιάσει σε εκείνα τα λεπτά και όμορφα σώματα των μοντέλων και των διάσημων γυναικών που είναι εξώφυλλα στα περιοδικά μόδας, πρότυπα ομορφιάς, αντικείμενο ζήλειας για γυναίκες και θαυμασμού από άνδρες.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Φαινομενικά, ήταν ίδιο με όλα τα «Σ΄αγαπώ» του κόσμου. Αυτά που έχουν γραφτεί με τα ίδια ακριβώς γράμματα. Αυτά που έχουν ειπωθεί με ανθρώπινη φωνή.

Στολισμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις που τα συνοδεύουν στην πορεία τους.

Δεν θα ήθελα ποτέ να φέρω στον κόσμο ένα παιδί γιατί «έτσι είθισται», γιατί θα φοβόμουν το ενδεχόμενο να έρθω αντιμέτωπη με τη μοναξιά σε μεγαλύτερη ηλικία, γιατί θα ήθελα κάποιος άλλος να εκπληρώσει όνειρα που θάφτηκαν μέσα μου και έγιναν απωθημένα.

Από μικρή είχα την ενδόμυχη ανάγκη να αγαπώ ανιδιοτελώς, να δίνομαι χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα και να τολμώ να αφεθώ, να βουτώ στο κενό της αλήθειας χωρίς δίχτυ ασφαλείας και πλάτες άλλων για σανίδα σωτήριας.

Από λιλιπούτειο πλάσμα πίστευα πως η μεγαλύτερη ευχαρίστηση προέρχεται από την ψυχική ένωση των ανθρώπων, από εκείνο το χαμόγελο και το ζωντανό βλέμμα όταν είναι ευτυχισμένοι, από την τόλμη να διεκδικούν τα όνειρα και τις πιο τρελές τους επιθυμίες.

Αγαπημένο μας παιδί,

Ήρθες σε αυτή τη ζωή από εμάς, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θα ζήσουμε τη ζωή σου αντί για σένα.

Έχουμε την ηθική ευθύνη να σε νουθετούμε, να σου παρέχουμε τα απαραίτητα για την επιβίωσή σου, να σε αγαπάμε, αλλά στη ζωή σου θα χαράξεις τη δική σου πορεία, θα κάνεις τα δικά σου λάθη, θα αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής και μόνος σου για να μπορέσεις να ζυμωθείς και να γίνεις ένας υπεύθυνος και ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Δεν της είπα ποτέ ότι θα γράψω την ιστορία της.

Δεν χρειάζεται.

Κάποιοι θα τη διαβάσουν και θα πουν ότι γνωρίζουν παρόμοιες ιστορίες, με καταστάσεις δυσκολότερες απ’ αυτήν. Κάποιοι άλλοι θα ταυτιστούν, κάποιοι θα συγκινηθούν και κάποιοι θ΄αδιαφορήσουν.

«Τι σου λέει η συνείδηση σου; Να γίνεις αυτός που είσαι.» Φ. Νίτσε

Η τραγωδία της ύπαρξης είναι ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατον να αξιοποιήσει όλες τις ικανότητες του στο έπακρο στο σύντομο αυτό φωτεινό διάστημα μεταξύ της αβυσσαλέας ανυπαρξίας που λέγεται ζωή.

Το ευτύχημα της είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πραγματώσει τον εαυτό του και να αναπτύξει τις δυνατότητές του σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Και να θυμάσαι να ανοίγεσαι με ζωντάνια στις χαρές της ζώης, να αγκαλιάζεις με δύναμη την ομορφιά της κάθε ημέρας που ξημερώνει μπροστά σου, να είσαι πάντα υπερήφανος γι’αυτό που είσαι, για όλα αυτά που είσαι.

Μην προσπαθείς να τους κάνεις να σε αγαπήσουν, μη χτυπάς την κάθε πόρτα, μην αφήνεις τα λόγια ή τη σκληρή τους στάση να πληγώνουν την καρδιά σου. Δεν υστερείς σε τίποτα από αυτούς, μπορείς και εσύ να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις το θαύμα της ζωής με όλες τις χαρές και τις στεναχώριες της.

Τόσο στον τομέα της ψυχολογίας, όσο και της ηθικής είναι αδόκιμο και αντιεπιστημονικό να χρησιμοποιούμε απόλυτους όρους στην προσπάθεια μας να αποδώσουμε με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια την ψυχική και ηθική υπόσταση ενός ατόμου.

Με απλά λόγια, δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως απολύτως ψυχικά υγιή/άρρωστο ή ως καλό/κακό, διότι οι παραπάνω έννοιες προσκρούουν στο παράδειγμα της φαινομενολογίας και της υποκειμενικότητας.​