Τι θα λέγαμε αν μαθαίναμε ότι ο ευαίσθητος άνθρωπος δεν υπάρχει, ότι ο αναίσθητος μπορεί να είναι απλώς ψύχραιμος και ότι ο συναισθηματικός συγκινείται πιο πολύ επειδή σκέφτεται τον εαυτό του και όχι τους άλλους; 

Όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας λιγότερο ή περισσότερο ευαίσθητους και ανάλογα με την κουλτούρα μας, τις εμπειρίες μας, τις προσλαμβάνουσές μας, τις αρχές της οικογένειάς μας, τα βιώματά μας κ.λπ. θεωρούμε το χαρακτηριστικό αυτό της προσωπικότητας καλό, επιθυμητό ή αντίθετα δείγμα αδυναμίας, αφέλειας κ.λπ.

Όταν ξεκινά κανείς μια σχέση αισθάνεται έντονα συναισθήματα, τα οποία δεν είναι πάντα απαραιτήτως αγάπη. Ωστόσο, το ερωτευμένο άτομο συχνά δεν αναγνωρίζει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, και μπερδεύει αυτά τα συναισθήματα με την αληθινή αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι ότι καταλήγει να βρίσκεται μπερδεμένο, απογοητευμένο, ή ακόμα και προδομένο από τον/τη σύντροφό του, γιατί έγινε παρεξήγηση και ο άλλος δεν εννοούσε αυτά που ο ερωτευμένος πίστεψε ότι άκουσε.

Μπαίνοντας στο δημοτικό σχολείο της Ράουμα, μιας φινλανδικής πόλης στον κόλπο του Μπότνικ, δεν βλέπεις ούτε περίφραξη, ούτε είσοδο : περνάς απλώς μπροστά από ένα πάρκινγκ ποδηλάτων κι από μια παιδική χαρά. Από το γυμναστήριο έως την αίθουσα μουσικής, τα πάντα μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν όσο το δυνατόν πιο άνετα.

Νεκρός στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, βρέθηκε το απόγευμα της Κυριακής (11:30 π.μ. τοπική ώρα) ο βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός ηθοποιός, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, σε ηλικία 46 ετών. Συγκλόνισε σινεφίλ και Χόλιγουντ η είδηση του θανάτου του. Τα αίτια του θανάτου δεν έχουν γίνει επισήμως γνωστά, ωστόσο, όπως αναφέρουν οι New York Times, πηγή από την αστυνομία, ανέφερε ότι ο ηθοποιός πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Εγώ θα μείνω. Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε... εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρεί η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι;

Γιατί «πετάει» το μάτι μου; Γιατί δεν μπορώ να αυτογαραληθώ; Μάθετε τους πραγματικούς λόγους στο παρακάτω άρθρο... 5 ερωτήσεις που δε σκεφτήκατε ποτέ, νομίζατε ότι ξέρατε ή δεν τολμήσατε ποτέ να ρωτήσετε για να μη σας πουν χαζούς.

Το κρεσέντο αυτής της θρησκευτικής διέγερσης έκανε τον Αφρικανό γκριζομάλλη κύριο που μέχρι πριν από λίγο, ήταν ο πιο χαρωπός χορωδός, να σπαρταράει σαν το ψάρι. Έτρεμε και μουρμούριζε -όπως όλοι μέσα στην αίθουσα- κάτι ακατάληπτους ψαλμούς. Μέσα στα αναφιλητά τον ακούω να φωνάζει «Samaras» και ακολουθεί ένα παραλήρημα από άγνωστες λέξεις.

Στις ΗΠΑ οι μετανάστες είναι που δημιουργούν νέες επιχειρήσεις και συνεργασίες –ο Economist τους ονομάζει «Τhe jobs machine». Ας είμαστε έτοιμοι κι εμείς για ένα διεθνές παιχνίδι γνώσης και εργασίας. Aυτή η φωτογραφία, είναι πολύ ιστορική. Απεικονίζει τις δυσκολίες του μετανάστη και τραβήχτηκε την εποχή του Great Depression.

Για την Αφρική ακούμε συχνά ειδήσεις, αλλά συνήθως για κάποια από τις αρνητικές της πλευρές: πείνα, πολέμους, εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, διαφθορά, δικτατορίες ή παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά αποτελούν σαφώς μέρος της Αφρικής, αλλά στην πραγματικότητα, η Αφρική είναι κάτι πολύ παραπάνω.

Αποκτούμε τους πρώτους μας φίλους περίπου στην ηλικία των τριών ετών και δεν σταματάμε να επιλέγουμε ανθρώπους για να μοιραζόμαστε τα όσα προκύπτουν στη ζωή μας ακόμα και μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Οι σχέσεις μας μαζί τους είναι συχνά οι μακροβιότερες της ζωής μας. Σίγουρα είναι διαφορετικές από τις οικογενειακές ή τις ερωτικές σχέσεις και αναμφισβήτητα είναι χρήσιμες, απαραίτητες και τελικά αναντικατάστατες σε κάθε ηλικία.

Ένα ρίγος εξακολουθεί να με διαπερνάει, κάθε φορά που σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα, πριν 31 χρόνια, όταν άκουσα τους γονείς μου να το κάνουν. Ήμουν εννιά. Δεν είδα ποτέ τίποτα, αλλά ο ήχος των βογκητών τους με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα. Πέρυσι, η οχτάχρονη κόρη μου μας έπιασε να το κάνουμε με την μνηστή μου. Μπήκε απλά στην κρεβατοκάμαρα ένα βράδυ λίγο πριν πέσει για ύπνο.

Ευελπίδων, 31/1/2014. Η δίκη είχε στο πινάκιο αριθμό 18. Το δικαστήριο, ποινικό. Παρόντες/ρούσες η ομάδα δικηγόρων που υποστηρίζει τις οροθετικές του Απρίλη 2012, υπόθεση Χρυσοχοΐδη Λοβέρδου. Στα σκαλιά του κτιρίου Νο 7 νταγκλάρει η Χριστίνα. Φτιαγμένη αποκοιμιέται με το καλαμάκι στο στόμα. Από το χέρι της κρέμεται το τοστ που της πήραμε.