Φιλοσοφία

Ο Ερυσίχθων ο Θεσσαλός ήταν βασιλιάς, εγγονός του Ποσειδώνα. Στον ύμνο του προς τη θεά Δήμητρα, ο Καλλίμαχος τον παρουσιάζει εγωιστή, ασεβή, υπερόπτη κι αδίστακτο. 

Οι παλάμες σας ιδρώνουν, η καρδιά χτυπά δυνατά, το στομάχι σφίγγεται και είστε έτοιμοι να εκραγείτε. Το συναίσθημα του θυμού είναι γνωστό σε όλους. Η αίσθηση ότι μας αδικούν, μας υποτιμούν ή μας πληγώνουν είναι εκείνη η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Όμως , είναι εξίσου σημαντικό να μάθουμε και να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στο να τον διαχειρίζεται σωστά, διότι μπορεί να αποβεί καταστροφικός.

Δύο χιλιάδες χρόνια μονοθεϊστικής πλύσης εγκεφάλου έχουν κάνει τους περισσότερους Δυτικούς να βλέπουν τον πολυθεϊσμό σαν αμαθή και παιδαριώδη ειδωλολατρία. Πρόκειται για ένα άδικο στερεότυπο. Για να καταλάβουμε την εσωτερική λογική του πολυθεϊσμού, είναι απαραίτητο να συλλάβουμε την κεντρική ιδέα που στηρίζει την πίστη σε πολλούς θεούς.

Διαβάστε δω :

Σας λέω την ιστορία του μάστρο -Εβάρρα

που έφτειαχνε θεούς σε χώρες πέρ' απ τη θάλασσα.

Χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από τότε που κάποιος Δυτικός φιλόσοφος φαντάσθηκε ότι ένα άτομο θα μπορούσε να γίνει ευτυχές, ειρηνικό, ακόμη και σοφό, με τη συνήθη έννοια, μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας.

Η πιο εξαιρετική πνευματική φυσιογνωμία τns Αίγυπτου είναι χωρίς άλλο ο ποιητής Καβάφης.

«Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε». Η αγκαλιά είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον χωρίς να του πεις ούτε μία κουβέντα.

Ένας άνθρωπος, τελικά, γεννιέται ή γίνεται κακός; Έχουν ακουστεί άπειρες απόψεις, έχει χυθεί τόσο μελάνι ώστε να απαντηθεί με μία βεβαιότητα ή με ένα τουλάχιστον βασικό συμπέρασμα για ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ένας άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται αυτό που είναι; Ένας άνθρωπος είναι τελικά από τη γέννησή του καλός ή κακός ή γίνεται;

Ο εσθλός* των Ελλήνων για τους σύγχρονους μπορεί να σημαίνει και τον αριστοκράτη. Ο αριστοκράτης όμως για τους Έλληνες δεν εσήμαινε ούτε τα βαμπύρ ούτε τα παράσιτα.

Τακτοποιείς ό,τι απέμεινε,

τίποτα το εξ αίματος, μόνο μερικά προσωπικά αντικείμενα,

ίσα για να φυλάνε το δωμάτιο απ' τα χέρια της απουσίας.

Το αγόρι βρισκόταν στο δωμάτιό του και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ο αδελφός του κι εκείνος είχε κλείσει απαλά τα μάτια του. Από τη χαραμάδα της πόρτας παρατηρούσε την ταραγμένη μορφή της μητέρας του να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο σαλόνι, η ψυχή της διακατεχόταν από έντονη ανησυχία.

Ο Jiă Dăo, ένας μεγάλος ποιητής της εποχής Táng, πήγαινε κάποια μέρα καβάλα στο γάιδαρό του και δούλευε στο μυαλό του δυο στίχους: