Φιλοσοφία

Ο Επίκουρος πάντα θα έχει μία θέση ξεχωριστή στην καρδιά μου. Αγαπώ και εκτιμώ πολλούς στοχαστές, αλλά είχα ανέκαθεν μία μεγάλη αδυναμία στο φιλόσοφο αυτό που τόσο πολύ παρερμηνεύτηκε , παρεξηγήθηκε αλλά και αγαπήθηκε.

Αναμφίβολα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα για τα οποία δύναται να κομπάζεται ο άνθρωπος είναι το γεγονός ότι δημιούργησε νόμους και απέκτησε μία επαφή ουσίας με την δικαιοσύνη, μία επαφή που έμελε να τον καταστήσει σοφότερο και σαφώς πιο ποιοτικό.

Κάνει ζέστη. Ακούγονται οι μύγες που πατάνε και έτσι όπως έρχονται, σύννεφο, χλωμιάζουνε τη φλεγόμενη ατμόσφαιρα. Οι διαβάτες προσπαθούν να κρατηθούν, καθώς περπατάν, στην γραμμή της σκιάς που ρίχνουν στο πεζοδρόμιο τα γκρίζα σπίτια' βρισκόμαστε στην πλατεία του Καβάδα, ενός χωριού της επαρχίας του Σαντάντερ. Μοιάζει και αυτό σαν πολλά ισπανικά χωριά, από αυτά που βρί­σκονται κυρίως στη χώρα των Βάσκων.

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ είδα στ’ όνειρό μου υδράργυρο, τεράστια λαμπερά σταγονίδια υδραργύρου  υδραργύρου να ανυψώνονται και να πέφτουν. Ο υδράργυρος είναι το στοιχείο αρ. 80 και το όνειρό μου μου υπενθυθυμίζει ότι την Τρίτη θα γίνω κι εγώ ογδόντα.

Παράξενα καράβια της ουράνιας θάλασσας τα απαλά σύννεφα, τουλίπες παιχνιδιάρικες, αργοδιαβαίναν μπροστά απ’ του φεγγαριού το φως.

Ο «Διάλογος μεταξύ ιερέα και ετοιμοθάνατου», είναι έργο του Γάλλου συγγραφέα και φιλόσοφου Μαρκήσιου ντε Σαντ. Αποτελεί έναν ύμνο στην αθεΐα και την ηδονή, ενώ παράλληλα καταδεικνύει την προκατάληψη, την έλλειψη λογικής και τον αυτοπεριορισμό στη θρησκεία. Τα πρόσωπα που συνδιαλέγονται, στο σύντομο αυτό μονόπρακτο (το οποίο ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, έγραψε στη φυλακή), όπως μαρτυρεί κι ο τίτλος, είναι ένας ετοιμοθάνατος κι ένας κληρικός.

Η προκατάληψη είναι γνώμη χωρίς κρίση. Έτσι, σε ολόκληρη τη γη εμφυσούμε στα παιδιά όποια άποψη θέλουμε, πριν να είναι σε θέση να κρίνουν. Υπάρχουν προκαταλήψεις γενικώς αποδεκτές και αναγκαίες, οι οποίες συνιστούν την ίδια την αρετή. Σ’ όλες τις χώρες μαθαίνουν στα παιδιά ν’ αναγνωρίζουν έναν ανταποδοτικό και εκδικητικό Θεό· να σέβονται, ν’ αγαπούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους· να θεωρούν την κλεψιά έγκλημα, το ιδιοτελές ψέμα ελάττωμα, πριν ακόμη να μπορούν να διακρίνουν τι θα πει κακία και τι αρετή.

Τι μας λέει η ιστορία του είδους μας; Εννοώ το αφήγημα που μας προσφέρει η επιστήμη και όχι την αρχαϊκή εκδοχή που έχει εμποτιστεί με τη θρησκεία και την ιδεολογία.

Γιαγιά σε ευχαριστώ. Κάποτε με έκανες να πιστεύω ότι σοκολάτα αρκεί για να είμαι ευτυχισμένη.

Γιαγιά σε ευχαριστώ. Μου δίδαξες ότι η αγάπη για κάποιον ξεπερνά τους όποιους περιορισμούς της ηλικίας και δε σταματάει ποτέ να προσφέρει. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να προσφέρεις στον άνθρωπο που αγαπάς, κανένα εμπόδιο, καμία κούραση, τίποτα.

Απαλλαγή από τις ψευδαισθήσεις.— Μάταιες Υποσχέσεις ευτυχίας.— Πόνοι χωρίς ανάπαυλα και χωρίς ανάπαυση, μεταμορφώσεις της οδύνης : η δυστυχία και η ανία.— Η ζωή είναι ένα τραγικοκωμικό θέαμα, που κυριαρχείται από την τύχη και την πλάνη.— Η Κόλαση τον Δάντη και η κόλαση του κόσμου. — Τελευταίος σκοπός και τελευταίο ναυάγιο. 

Sillage (γαλλικά): το μονοπάτι που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα στον ουρανό και οι βάρκες στο νερό, το ίχνος του αρώματος κάποιου, η μυρωδιά που αφήνει πίσω του καθώς φεύγει από το δωμάτιο. 

Κι εσύ… Είναι ωραίο να σκέφτεσαι πως κι εσύ αφήνεις κάτι πίσω σου. Κάτι που να αποδεικνύει πως έζησες, πως ήσουν εδώ. Κάτι που να ματαιώνει τη λήθη. Κι όχι απλά να υποδεικνύει την ύπαρξή σου, αλλά αυτό το ίχνος σου στην ανθρώπινη ιστορία να είναι ξεχωριστό, όμορφο, να αξίζει που υπάρχει· που υπήρξες.

Η λέξη «τύχη» είναι από τις λίγες οι οποίες στην καθημερινότητα μας παίρνουν διαμετρικά αντίθετα έννοιες. Την χρησιμοποιούμε για να αναφερθούμε στο απόλυτα προκαθορισμένο (το έγραφε η τύχη του, όπου τύχη = το πεπρωμένο), αλλά και στο απρόβλεπτο και το απίθανο (στο δρόμο συνάντησα τον Κώστα κατά τύχη). Καλά θα κάνουμε να την αντικαταστήσουμε με μια άλλη λέξη, την πιθανότητα, που μας είναι λιγότερο οικεία.

Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να μιλάμε με πιθανότητες. Η πιθανότητα είναι σαν μια μετροταινία, μια κλίμακα, που ξεκινά από το μηδέν και φτάνει μέχρι το 1 (ή, αν θέλετε, από το 0% στο 100%). Στην καθημερινή μας γλώσσα χρησιμοποιούμε διάφορες λέξεις για να αναφερθούμε στα ακραία σημεία αυτής της κλίμακας: «αδύνατο» είναι αυτό που εξ ορισμού έχει πιθανότητα μηδέν, και «βέβαιο» είναι αυτό που έχει πιθανότητα 100% (η αθανασία είναι αδύνατη, ο θάνατος είναι βέβαιος).