Φιλοσοφία

Με ρωτάς, αδερφέ μου, πότε θά φτάσει ο άνθρωπος στην τελειότητα. Άκουσε την απάντησή μου:

Ξημερώνει.

Μια ρίζα ήλιου, σηκωμένη, στις μύτες των ποδιών της
να δει πασχίζει πάνω από έναν μαντρότοιχο σπιτιού.

Η νύχτα έχει συνδεθεί στο μυαλό όλων μας με τον ύπνο, τη νυχτερινή κατάκλιση, την ξεκούραση από όλα τα τρεξίματα της καθημερινότητας και την πνευματική μας χαλάρωση. Η σημασία και η αξία του νυχτερινού ύπνου είναι αδιαμφισβήτητη και τονίζεται συνεχώς τόσο από γιατρούς και επιστήμονες, όσο και από τα ίδια τα συμπτώματα που νοιώθει ο άνθρωπος που στερείται για διάφορους λόγους τον νυχτερινό ύπνο. Άρα, είναι λογικό η νύχτα να έχει συνδεθεί με σωματική και πνευματική ανάπαυση.

Το χέρι του σηκώνεται και χτυπάει με ορμή τη γυναίκα εκείνη που σωριάζεται στο πάτωμα.

Νοιώθει ταπεινωμένη, κρύβει τα δάκρυά της μέσα στα μαλλιά της που έχουν καλύψει σχεδόν όλο το πρόσωπό.

Η αληθινή ελευθερία ξεκινά...

Όταν δε θέλεις να αποδείξεις πια τίποτα σε κανένα. Είσαι αρκετός για σένα και σου φτάνει.

Όταν δεν περιμένεις πια μήνυμα από κανένα.

Η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο συναισθήματα που έχουν απασχολήσει είτε λίγο είτε πολύ κάθε άνθρωπο. Είναι δύο έννοιες που έχουν εξυμνηθεί, εξιδανικευθεί και αναφερθεί σε αμέτρητες ταινίες, βιβλία, ποιήματα καθώς και έργα τέχνης. Είναι δύο συναισθήματα που χαρακτηρίζουν αδιαφιλονίκητα κάθε ύπαρξη. Όμως απέχουν μεταξύ τους σε μεγάλο βαθμό, έχουν εντελώς διαφορετική σημασία και πολλές φορές συγχέονται.

Θάνατος για μένα, είναι ο φόβος να δηλητηριάζει τη ζωή μου που έχω σήμερα, την ανάγκη μου για δημιουργία και επαφή με τους φίλους και τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Θάνατος είναι ο φόβος για το θάνατο να μου στερεί την αγάπη για τη ζωή.

Στις σελίδες που ακολουθούν θα επιχειρήσω να περιγράψω τη σχέση μου με το φαινόμενο «Δημήτρης Λιαντίνης», δηλαδή πότε και πώς ξεκίνησε, αλλά και πώς πορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια, δηλώνοντας εξ αρχής ότι τον ίδιο όχι μόνο δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά μού ήταν και εντελώς άγνωστος πριν εξαφανιστεί. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου "Έζησα Έρημος και Ισχυρός")

Υπήρχε ανέκαθεν κάτι που μ’ ενοχλούσε σ’ αυτόν το μύθο. Αφού στο άθραυστο πιθάρι της Πανδώρας ήταν μαζεμένα όλα τα κακά που μέχρι τότε οι θεοί δεν είχαν ξαμολήσει στον κόσμο, κι αφού ο μύθος ΔΕΝ μας λέει πουθενά, πως ανάμεσα σ’ αυτά μπερδεύτηκε κατά λάθος ή μπήκε επίτηδες και κάτι καλό, πώς δεν παραξενευόμαστε που στον πάτο του πιθαριού με όλα τα κακά της μοίρας μας βρέθηκε κι η ελπίδα, αυτή που τη συγκαταλέγουμε στα πιο θετικά πράγματα της ύπαρξης; Και γιατί έμεινε – αυτή μονάχα – κλεισμένη για πάντα μέσα στο πιθάρι;

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο Vox, ο αρθρογράφος και συγγραφέας Ta Nehisi Coates υποστήριξε ότι οι στοχαστές και οι συγγραφείς θα πρέπει να “κλείσουν το Twitter”.

Αισθάνομαι μια πολύ μεγάλη δύναμη στα μπράτσα, στα χέρια, στη ράχη. Έχω μιαν άλλη φύση. Μόλις αναγνωρίζω την μητέρα μου, είναι ξένη για την κατάστασή μου, την δράση μου. Θα μπορούσα να διηγούμαι τις εντυπώσεις μου ώρες ολόκληρες, εντυπώσεις από αναρίθμητες παρεκκλίσεις. Μόλις δείπνησα. Κυρίως μετά το δείπνο, το βράδυ, έχω την εντύπωση μιας πολύ μεγάλης δύναμης.

12 η ώρα, μεσάνυχτα. Όλοι έχουν κοιμηθεί, ησυχία στους δρόμους.

Ήμουν ξύπνια, ανήσυχη, ύπνο πάλι δεν είχα. Στριφογύριζα στο μαξιλάρι μου, οι σκέψεις μου δε με άφηναν, όσο και αν προσπαθούσα.

Αποφάσιζα να σηκωθώ – γιατί να με βασανίζω αφού ύπνος δε μου έρχεται;