Φιλοσοφία

Μεγαλώνεις προσπαθώντας να είσαι “καλό” παιδί, υπακούοντας τα ΠΡΈΠΕΙ της κοινωνίας, αγνοώντας τα δικά σου ΘΕΛΩ.

Πας στο σχολείο προσπαθώντας να γίνεις “καλός” μαθητής γιατί έτσι κάνουν τα “καλά” παιδιά, ανταγωνιζόμενος τους συμμαθητές σου στη στείρα αποστήθιση.

Διαβάζεις και εκπαιδεύεσαι στα ίδια μαθήματα με όλους, άσχετα με τις ικανότητες σου, τις κλίσεις σου ή τις προτιμήσεις σου. Πασχίζεις να πάρεις μεγάλους βαθμούς, γιατί έτσι θα θεωρείσαι “έξυπνος”.

Οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι, οι οικογένεια.... όλα είναι σχέσεις! Στη δουλειά μας, στην γειτονιά, όπου και να βρεθούμε αλληλεπιδρούμε, συνδεόμαστε πολύ ή λίγο με άλλους ανθρώπους: όλα είναι σχέση.

Φυσικά και όλες οι σχέσεις δεν είναι εξίσου σημαντικές, ούτε έχουν την ίδια προτεραιότητα στην ζωή μας, όμως όλες οι σχέσεις μας αφορούν, μας απασχολούν και συχνά μας ταλαιπωρούν!

«Σύγχρονος τρόπος ζωής και ψυχοσωματικές ασθένειες»: βαρύγδουπος και αρκετά συνηθισμένος τίτλος επιστημονικών άρθρων στις μέρες μας. Πιθανόν, λοιπόν, να έχετε διαβάσει για στελέχη εταιριών που υποφέρουν από υπνηλία, ζαλάδες και κόπωση, παιδιά από μικρή ηλικία να χάνουν το νόημα της ζωής και να παραπαίουν σε ένα φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής και πολλές ακόμη ρεαλιστικές πτυχές μιας ωμής πραγματικότητας που με αριστοτεχνικό τρόπο θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο του Woody Allen σχετικά με την ανθρωπότητα στα πρόθυρα της τρέλας.

Ήρθε πάλι το Σάββατο. Εκείνη η μικρή όαση για απόδραση και ξεγνοιασιά μέσα σε μία δύσκολη και αγχωτική εβδομάδα.

Εκείνη η μέρα με τις 24 ώρες που όλοι θέλουν να τρέξουν μακριά από προβλήματα και να χαθούν σε βόλτες, σε γέλια, μέσα στη φασαρία του κόσμου..

Το ερώτημα που έχει ταλανίσει όλους τους εκπροσώπους των ανθρωπιστικών επιστημών και το οποίο δεν έχει καταφέρει να απαντηθεί είναι «ποια η φύση του ανθρώπου»; Είναι άραγε ο άνθρωπος καλός η κακός; Θεός ή Δαίμων; Λύκος η πρόβατο;

Στον πυρήνα του ερωτήματος που έχει βασανίσει επιστήμονες και φιλοσόφους, κρύβεται μια πλάνη. Πριν από χιλιάδες χρονιά, ο Λάο Τσε είχε κατανοήσει απόλυτα το ότι η χαρακτηρολογική προσέγγιση ενός προβλήματος είναι η Αχίλλειος πτέρνα της επίλυσης του, διότι δε μας βοηθά να κατανοήσουμε το πρόβλημα.

Γιατί απογοητευόμαστε; Η πηγή κάθε απογοήτευσης είναι οι προσδοκίες από τους άλλους ανθρώπους. Προσδοκούμε την αναγνώριση ενός καλού που κάναμε, μίας προσφοράς, προσδοκούμε την αγάπη, την προσοχή. Για αυτό απογοητευόμαστε. Ένας άνθρωπος που δεν προσδοκά τίποτα δεν απογοητεύεται ποτέ.

Κοίταξέ με. Δες τα μάτια μου. Όχι την όψη μου.

Δες τι κρύβεται πίσω από τους αισθητηριακούς υποδοχές του κόσμου μου. Δες την ψυχή μου. Αγνή, ατόφια, παλλόμενη. Την ακούς που σου φωνάζει;

Γεννήθηκα σε έναν κόσμο που θυμάται την ανθρωπιά του , δυστυχώς, μόνο σε γιορτές και επετείους και ξεχωρίζει για την ικανότητά του να κατακρίνει τους άλλους για τα ελαττώματα και τις άτυχες στιγμές τους και όχι τόσο για τα προτερήματά τους. Σε αυτό τον κόσμο γεννήθηκα και εγώ, το καροτσάκι μου ήταν τα πόδια μου. Σε αυτό τον κόσμο που πατάει χτυπάει πολλές φορές επάνω στην πληγή σου μόνο για να νοιώσει εκείνος ανώτερος, κλήθηκα να έρθω και να ζήσω.

Fear of missing out

Scrolling down. Αδιάφορο, ίσως αμυδρά μελαγχολικό βλέμμα. Ακούσιες, μηχανικές κινήσεις, φευγαλέες σκέψεις.

Εικόνες, πρόσωπα, λέξεις εναλλάσσονται αστραπιαία και εσύ παγωμένος, με τον χρόνο να κυλά απελπιστικά γρήγορα σε αντίθεση με την συνειδητή αδράνειά σου. Αντιφατικές στιγμές και πραγματικότητες, ρόλος και θέση του σώματος, του μυαλού, των δαχτύλων σου, της σκέψης σου.

Μεγάλωσα. Στα χέρια και το πρόσωπό μου έχει αποτυπωθεί το πέρασμα των χρόνων και το αδυσώπητο πέρασμα της νεότητας. Αχ! Εκείνη η ορμή της νεότητας που μου έλεγε ότι θα γίνω κάποιος άλλος και η κατάληξή μου τελικά ήταν διαφορετική. Τώρα κάθομαι μόνος σε εκείνη την πολυθρόνα δίπλα στη βιβλιοθήκη μου, κοιτώντας φωτογραφίες και περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει.

Πολλοί αρνούνται και αναιρούν τις φράσεις αυτές. Αντιμετωπίζουν την κάθε κατάσταση πραγματιστικά. Το κακό είναι κακό, το καλό είναι καλό, ξεκάθαρα και αντιληπτά. Όμως, ίσως αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Προφανώς και ένα άσχημο γεγονός είναι δυσάρεστο και αρνητικό για εμάς, αλλά πρέπει να δούμε και λίγο παραπέρα, απαρνιώντας τις στενές παρωπίδες της μονοδιάστατης ρεαλιστικότητας.

Γιατί όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και καθετί δύο διαστάσεις και οπτικές. Καλές και κακές. Άμεσες και έμμεσες. Βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες.

Γυναίκα, για σένα γράφω.

Για σένα που τόσοι έχουν αγαπήσει, τόσοι έχουν εξυμνήσει και άλλοι όμως έχουν πολεμήσει.

Γυναίκα, πολλοί προσπάθησαν να σε εξηγήσουν, πολλοί απέτυχαν να καταλήξουν στο τι θέλεις πραγματικά.