Φιλοσοφία

Φόβος: βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.

Κλείσε τα μάτια. Πες μου. Τι φοβάσαι;

Ένα ποίημα για το πως να ζεις την ζωή σου χωρίς να σου υπαγορεύει πως να την ζεις.

Ίσως τα πιο γλυκά, τρυφερά και όμορφα λόγια της ανθρωπότητας και άμα απουσίαζε η θρησκεία ίσως να ήταν οι καλύτερες «δέκα εντολές» του σύγχρονου κόσμου. Σε ελεύθερη μετάφραση, απολαύστε.

Κάθε χρόνο, την εποχή των Πανελληνίων, ασυναίσθητα, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου άτσαλα δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν, όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω, με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα, ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας. Θυμάμαι εκείνο το τρέμουλο όταν ήρθαν τα θέματα και κρατούσα το στυλό, έτοιμη να ξεκινήσω να γράφω τις απαντήσεις.

Το πιο εντυπωσιακό γνώρισμα της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας είναι ο δυναμικός της χαρακτήρας, δηλαδή η ένταση με την οποία ο άνθρωπος εκφράζει τα πάθη, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του.

Το δυναμικό ιδίωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθιστά τη ζωή απρόβλεπτη, τρομακτική και κυρίως αβέβαιη. Η αβεβαιότητα αυτή της ύπαρξης, καθώς και ο φόβος και το δυσβάσταχτο άγχος που τη συνοδεύουν, οδηγεί τον άνθρωπο στην αναζήτηση νοήματος που θα λειτουργήσει ως πυξίδα στο σύντομο ταξίδι που ονομάζουμε ζωή.

Άραγε από πόσα στόματα είναι έτοιμη να ξεχειλίσει αυτή η κραυγή;

Πόση δύναμη χρειάστηκε να καταβάλεις για να την πνίξεις και να την αντικαταστήσεις άδοξα με μια βασανιστική, εσωτερική επανάληψη της λέξης υπομονή;

Ήθελα να βρω εδώ και καιρό το θάρρος να σου μιλήσω. Γιατί ξέρω ότι πάνω από τη γνώμη του κόσμου, το φόβο του ότι είμαι διαφορετικός, θα με αγκαλιάσεις και θα με αγαπήσεις για αυτό που είμαι, όχι για αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν, έτρεμα, διότι ήξερα ότι είναι κάτι που δε θα το περίμενες, γνώριζα ότι είχες σχέδια διαφορετικά για μένα.

Διάβασα ένα ωραίο κείμενο...

Μιλούσε για έναν άνθρωπο ο οποίος όσο ήξερε ότι θα πεθάνει μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ζούσε έντονα τη ζωή του χωρίς φόβο και με πάθος. Όταν διαψεύστηκε η αναμενόμενη «προφητεία» του θανάτου του, κλείστηκε στο σπίτι του και σταμάτησε να ζει, αφού πλέον όλα τον τρόμαζαν και είχε χάσει την εξουσία της γνώσης του τέλους του.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Ποιος ο λόγος; Επειδή μερικοί θα πουν ότι λιγοψύχησα; Ας το πουν. Ποτέ δε θα μάθουν πόσο δυνατή ήμουν πριν λυγίσω.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα με χαρακτηρίσουν ευαίσθητη; Ας με χαρακτηρίσουν.

«Με τρώει η έγνοια ετούτη: να δω, ν’ αγγίξω όσο μπορώ περισσότερη γη και θάλασσα, προτού να πεθάνω».

Ένα όμορφο ρητό του Καζαντζάκη που πάντα στριφογύριζε στο μυαλό μου και εξέφραζε και τη δική μου δίψα για ζωή και εμπειρίες. Ώσπου συνειδητοποίησα πόσο φιλόδοξο είναι και ταυτόχρονα πόση αγωνία περικλείει.

Είναι κρίμα.

Και στο κρίμα οι λέξεις που βγαίνουν απ το στόμα σου, δεν περνάνε πρώτα απ το μυαλό σου.

Δεν μπορείς να τις φιλτράρεις, να τις επηρεάσεις, να τις ομορφύνεις ίσως, προκειμένου να μη βγουν ατόφιες όπως τις αισθάνεσαι.