Φιλοσοφία

Ψάχνω εδώ και καιρό να δαιμονοποιήσω κάτι.

Δεν μου΄ρχεται κάτι εύκολο, οπότε σκέφτομαι να πιάσω αυτό που δαιμονοποιείτε όλοι οι υπόλοιποι.

Τον έρωτα.

Πάντα με γοήτευαν τα αστέρια στον ουρανό, οι ονομασίες των αστερισμών, η κίνηση που διαγράφουν, η επιβλητική παρουσία τους στον σκοτεινό θόλο. Πάντα το βλέμμα μου χανόταν στη θέασή τους και μαγευόμουν από την μικρότερη ή μεγαλύτερη λάμψη τους, τη σημασία τους στον κόσμο της επιστήμης, της ψυχής και των ανθρώπων. Όσο θεωρούσα ανεξήγητη τη σύνδεση του ανθρώπου με τα ουράνια σώματα, κάτι τόσο μακρινό και απρόσιτο, άλλο τόσο τη θεωρούσα αυτονόητη, πηγαία ανάγκη και τρόπο διαφυγής, λύτρωσης.

Έχει εξαντλήσει τα όρια της φαντασίας του ο άνθρωπος στους χαρακτηρισμούς που έχει δώσει στον εαυτό του για να ωραιοποιήσει τις ιδιαιτερότητες του είδους του:

Homo abscoditus, ο απροσμέτρητος άνθρωπος, Homo aestheticus, ο αισθητικά προσανατολισμένος άνθρωπος, Homo creator, ο άνθρωπος δημιουργός, Homo innovator, ο άνθρωπος εφευρέτης, Homo ludens, ο παίζων άνθρωπος -για να μη μιλήσουμε βέβαια για τον επίσημο χαρακτηρισμό του ευγενούς βιολογικού μας είδους, που σε μια έξαρση αυτολιβανίσματος ονομάστηκε Homo sapiens, ο σοφός άνθρωπος.

Έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους για αυτό που είναι.

Γιατί δεν μπορώ να τους αλλάξω, όσο και αν προσπαθώ.

Έμαθα να γελάω με τα ελαττώματά τους, τα λάθη τους, να προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά τους.

Πόσο χαρούμενο είναι το πεπρωμένο των άμεμπτων αγνών!
Τον κόσμο ξεχνώντας, ξεχασμένοι από τον κόσμο.
Αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού!
Κάθε προσευχή δεκτή, και κάθε ευχή συμφιλιωμένη.

«ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, σου λέω»!!!

Πόσες φορές το ένιωσα , πόσες φορές το είπα στον εαυτό μου. Άλλα... στο τέλος δειλά, αργά, πάντα κάτι κατάφερνα.

Τώρα;;; Γιατί με τρομάζει τόσο; Γιατί έστω και στη σκέψη μόνο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι αυτό : «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ».

Με θυμώνει αυτό σε εσένα, άνθρωπε. Αυτό που τσιγκουνεύεσαι να πεις το «σε αγαπώ».

Αυτό που με αφήνεις να ξεπαγιάζω έξω από την πόρτα σου προσπαθώντας να σου κλέψω ένα «σε αγαπώ’» ή να νοιώσω έστω για λίγο ότι σου λείπω.

Αυτό που προσπαθώ να σε ταρακουνήσω για να καταλάβεις το πόσο ανάγκη έχω την αγάπη σου.

«Η τέχνη της ρουτίνας είναι μία τέλεια ευκαιρία για να δεις πώς είναι οι μεγάλες ζωές, γυμνές από θορύβους και δράματα». Έτσι κάπως η Guardian σχολίασε το βιβλίο «Η τέχνη της Ρουτίνας» του Mason Currey, που διαβάζω αυτές τις μέρες.

Πώς παράγεις σημαντικό δημιουργικό έργο, ενώ πρέπει παράλληλα να βγάλεις το ψωμί σου;....

Ο μοναδικός δρόμος για την ευτυχία είναι να μην ανησυχούμε για πράγματα που ξεπερνούν τα όρια των δυνατοτήτων μας.

Πολλοί από μας παραπονιούνται: «Αχ, αν είχα καλύτερο σπίτι... αν είχα καλύτερη εμφάνιση... αν είχα καλύτερη δουλειά» — και παραιτούμαστε από την απόλαυση και τη βελτίωση όσων έχουμε ήδη. Πολλοί ανησυχούμε —«τρωγόμαστε»— για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ότι είμαστε θνητοί ή το ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα έχουν ελαττώματα — κι ότι είναι επίσης ευάλωτα.

Ξεκλείδωσα, μπες.

Μη φοβάσαι.

Μόνο πριν μπεις πρέπει στην πόρτα να αφήσεις τα όπλα σου.

Ο φανατισμός είναι μία παράλογη πεποίθηση ότι ένα πιστεύω –πολιτικό, θρησκευτικό- είναι η απόλυτη αλήθεια και όσοι δεν ασπάζονται τις συγκεκριμένες πεποιθήσεις είναι εχθροί , αντίπαλοι και τους αξίζει μόνο το μίσος και στις χειρότερες περιπτώσεις ο θάνατος. Στο θρησκευτικό πιστεύω , ειδικά, συναντάται αυτή η αρρωστημένη εμμονή και προσκόλληση σε ένα θρησκευτικό δόγμα με την έξαρση φαινομένων θρησκευτικής βίας ή επιθέσεων από βομβιστές αυτοκτονίας, ειδικά σε αυτές τις χρονιές.

Νιώθω σαν να ζω δυο πραγματικότητες. Μία το βράδυ και μία το πρωί.

Τη μέρα όλα κινούνται γρήγορα, υπάρχει συγκεκριμένος ρυθμός, πρόγραμμα.

Και έρχεται το βράδυ και είναι σαν ο χρόνος να επιμηκύνεται, ακόμα και να σταματά.