Πολιτική

Είμαστε ικανοποιημένοι από τη σημερινή Ευρώπη; Αν όχι τι ακριβώς ζητούμε να αλλάξει και ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να εγγυηθούν μια τέτοια αλλαγή; Αυτά είναι ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που θα κληθούμε να απαντήσουμε στην πορεία προς τις ευρωεκλογές της 25ης Μαϊου.

Όταν οι φοιτητές στην Πάτρα, που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά φώναζαν στον Π. Μανδραβέλη «Το άσυλο ανήκει στον λαό» και μετά πήγαν και του διέλυσαν το αμάξι δεν είχαν συναίσθηση – προφανώς- ότι με αυτές τους τις κινήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν όχι μόνο επίδειξη ισχύος αλλά και επίδειξη του αντιδημοκρατικού βόρβορου στον οποίο είναι από την κορφή ως τα νύχια χωμένοι και θέλουν να μας χώσουν και εμάς.

Η σιωπή πριν την καταιγίδα και το βουβό ποτάμι

Οι πολίτες αρνούνται (οι μισοί) να απαντήσουν καν στους δημοσκόπους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Όσοι όσες απαντούν, οι μισοί σχεδόν προκρίνουν πρώτο το κόμμα Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ και "καταλληλότερο" τον κανένα. Έκφραση ενός βουβού ποταμιού απόγνωσης με το πολιτικό σύστημα και άρνησης συνεργασίας μαζί του.

Η Θεσσαλονίκη που εγώ γνώρισα, την δεκαετία του 2000 κυρίως, ήταν μια πόλη κλεισμένη στον εαυτό της, που απαρνιόταν το πολυπολιτισμικό της παρελθόν και ακροβατούσε ανάμεσα  σε έναν λαϊκισμό γελοιότητας (που κάλυπτε πάρτι εκατομμύριων) και σε μια νοοτροπία που υπαγόρευε ότι για την κατάντια της πόλης δεν ευθύνονται οι πολίτες της, αλλά το «κράτος των Αθηνών».

Με μια σύντομη ανακοίνωσή του, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, στο Νομό Λαρίσσης, κ. Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, ανεκοίνωσε την αποχώρησή του από το εν λόγω κόμμα. Δήλωσε, μάλιστα, ότι, ασφαλώς δεν εγνώριζε τα εγκλήματα, που διεπράχθησαν από στελέχη του κόμματος αυτού.

Διάβασα πρόσφατα ένα ιδιαίτερα εριστικό άρθρο του ακροδεξιού κομμουνιστή Μπογιόπουλου, που είχε να κάνει με την περίφημη σφαγή (γενοκτονία ανεπίσημα) στο δάσος του Κατίν από τη Σοβιετική Κατοχή. Επειδή η ψυχροπολεμική εποχή που ζούμε είναι πονηρή και οι προπαγανδιστές πάσης πλευράς έχουν βγει παγανιά, μα πάνω απ’ όλα επειδή η κοινή λογική ίσα που αχνοφαίνεται πια, το να βγαίνει ένας σύγχρονος "Αυριανιστής" και να ασελγεί πάνω στην στρατευμένη ιστορική άγνοια των αναγνωστών  του, προκαλεί ένα μείγμα θυμού και θυμηδίας.

Η απολεσθείσα κίνηση των 58 ισχυριζόταν ότι εκφράζει τους "κανονικούς ανθρώπους" - και εν μέρει είχε δίκιο. Πολλοί καλόπιστοι "κανονικοί" άνθρωποι προστρέχουν κάθε κίνηση που υπόσχεται ότι δεν είναι ενεργούμενο του χρεοκοπημένου κομματικού κράτους και του πλέγματος διαφθοράς που το στηρίζει πελατειακά.

Αναμφισβήτητα το πρόσωπο των ημέρων είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η κίνηση που δημιούργησε ήρθε την κατάλληλη στιγμή, απαξίωση πολιτικής, των πολιτικών, μικρός δικομματισμός που κουράζει, κεντροαριστερά που αργοπεθαίνει, ακόμα και η περιβόητη κίνηση των 58 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Από πλευράς λοιπόν επικοινωνίας ήταν ευφυής και συγκριακά εύστοχη.

Ο Γ. Βαλλιανάτος πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι δεν είναι ο μόνος γκέι υποψήφιος για το Δήμο της Αθήνας, αν και – θα συμπληρώσω εγώ – είναι ο μόνος που το έχει δηλώσει ευθέως και ευθαρσώς. Χθες στο δελτίο ειδήσεων του Kontra Channel ρωτήθηκε ποιον εννοεί και απάντησε.

Είχα μιλήσει πριν από καιρό για το πως μπορεί να "πνίξει" την υπόθεση ενότητας της κεντροαριστεράς (ή όπως αλλιώς θέλετε να την βαφτίσετε) μια σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Η παρατήρησή μου τότε, δεν λήφθηκε υπόψη. Να επανέλθω σήμερα λέγοντας ότι όσο προσωποποιείται η πολιτική, όσο απόψεις και ιδέες ταυτίζονται με πρόσωπα που υπήρξαν ενεργά και με κεντρικό πολιτικό ρόλο, τόσο θα δυσκολεύει το κάθε εγχείρημα.

Η πολιτική στην Ελλάδα έχει τους δικούς της κανόνες - κι αυτοί συχνά κινούνται αντίθετα με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Τα "συμφέροντα" στην ιδιότυπα βαλκανική μεταοθωμανική αυτή χώρα είναι συμφέροντα μεταπρατών που συνήθως κυριαρχούν επί των ντόπιων αστικών και "αστικών" δυνάμεων.

Τα μαθηματικά όπως και η ζωή έχουν κάποιες σταθερές, κάποια ορισμένα πεδία δηλαδή, που θεωρούνται δεδομένα και αναπόδειχτα, προκειμένου να υπάρξει μία βάση αξιοποίησης. Κατά τον Αριστοτέλη, οι σταθερές αυτές προκύπτουν από την κοινή λογική και αξιοποιούνται στο πέρασμα του χρόνου εφόσον εμπλουτίζονται με εμπειρία και γνώση. Κατά τον Μάρξ, η βάση αυτή αποτελείται από αντικειμενικούς ταξικούς νόμους με καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν και ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία, στα πλαίσια ενός αέναου διαλεκτικού υλισμού. Και ο Αριστοτέλης αλλά και ο Μαρξ δεν υπολόγισαν ότι θα παρουσιαστεί κάποτε ένα σύνολο ανθρώπων, ένας λαός δηλαδή, κάποια χρονική περίοδο της Ιστορίας, που θα καταρρίψει πανηγυρικά και με αξιοθαύμαστη ευκολία και τις δύο αυτές θεωρίες.