Πολιτική

Η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», αυτοί οι ψηφοφόροι δηλαδή που θεωρούμε ότι είναι αρκετά μετριοπαθείς και ιδεολογικά πράοι ώστε να μην γκαρίζουν δεξιά και αριστερά με ιαχές λαϊκισμού και παθιασμένης «αγανάκτησης» (και οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι είναι όντως πλειοψηφία), παλεύουν καιρό τώρα να οργανωθούν και να συγκροτηθούν ενδεχομένως σε έναν ενιαίο ή συνασπισμένο πολιτικό χώρο. Πρόσφατο παράδειγμα το «Προοδευτικό Φόρουμ» μέσω του οποίου ακούστηκε μία πλειοψηφία απόψεων από το συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα και που στην ουσία επανέλαβε για πολλοστή φορά αυτά που όλοι γνωρίζουμε.

Το ότι δεν μπορεί να αποδειχτεί (ακόμα τουλάχιστον) ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι μεγαλοχαφιές της ασφάλειας, δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε με λογική, ούτε μας απαγορεύει να έχουμε αμέτρητες απορίες και άποψη για τη δράση του. Η υπόθεση 17 Νοέμβρη, για όλους αυτούς που παρακολουθούν τις πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, βρωμάει από παλιά. Ή για να ακριβολογώ από τη μέρα που εμφανίστηκε στην οργάνωση ο Κουφοντίνας.

"Ο Hjalmar Schacht ήταν ο άνθρωπος των οικονομικών του Χίτλερ. Σύμφωνα με τη Wikipedia , ο Schacht: "έγινε υποστηρικτής του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος, και υπηρέτησε στην κυβέρνηση του Χίτλερ ως πρόεδρος της Reichsbank και Υπουργός Οικονομικών. Ως εκ τούτου, o Schacht έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή των πολιτικών του Χίτλερ. "

Οι Φορολογικές επιβαρύνσεις είναι τόσο υψηλές ώστε να μην είναι δυνατόν να εξοφληθούν τα υψηλά επίπεδα χρέους στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου. Τουλάχιστον, αυτό είναι το συμπέρασμα των Κάρμεν Ράινχαρτ και Κένεθ Ρογκόφ του Δ.Ν.Τ. Οι Reinhart και Rogoff έγιναν γνωστοί για το πρόσφατο βιβλίο τους "αυτή τη φορά είναι διαφορετικά», στο οποίο υποστήριξαν ότι τα υψηλά επίπεδα του δημόσιου χρέους έχουν συνδεθεί ιστορικά με μειωμένες ευκαιρίες ανάπτυξης.

Κάποτε βρέθηκα σε ένα συνδυασμό στο χώρο της αριστεράς, αλλά ως ανένταχτη και ανεξάρτητη. Εντάξει, στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι για έναν καλύτερο κόσμο, πέφτουμε και σε λάθη. Διόρθωσα δηλώνοντας, καθώς αποχωρούσα, ότι η αριστερά πρέπει να ζήσει στην εποχή μας. Να ξεπεράσει τα υπαρξιακά της και να μην ψάχνει να βρει αν η καλύτερη αριστερά είναι η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η μεταρρυθμιστική, η δημοκρατική, η με μπλε και πράσινους κόκκους.

Δεν θα ξεχάσω μια συζήτηση, την εποχή της σύλληψης των μελών της 17Ν, όπου ο κεντρικός ομιλητής υποστήριζε το σπουδαίο έργο της συγκεκριμένης οργάνωσης και τη σημασία της για την κοινωνία. Αρχικά, νόμισα, ότι έκανε πλάκα, για να σοκάρει τους πιο συντηρητικούς ακροατές του. Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησα, ότι πίστευε όσα έλεγε. Θεωρούσε, ότι η κοινωνία μας χρειαζόταν μια 17Ν, για να φοβούνται τα λαμόγια, που μας κυβερνούν. Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του.

Υπάρχουν έξι πράγματα που μπορεί να κάνει με τα κέρδη της μία επιχείρηση: (1) Να κάνει αποθεματικά για τις δύσκολες μέρες που δεν θα έχει κέρδη. (2) Να τα δώσει ως μπόνους στους ανθρώπους της (σε χρήμα ή σε είδος). (3) Να τα δώσει ως μισθούς σε νέες προσλήψεις (να μειώσει την ανεργία). (4) Να τα δώσει ως μέρισμα στους μετόχους (που ρισκάρουν κι επιχειρούν). (5) Να τα επενδύσει σε νέο εξοπλισμό και υποδομές (δηλαδή, στην αγορά)

Κάθε τόσο βλέπουμε ανώτατους ιεράρχες να τοποθετούνται υπέρ ή κατά κομμάτων και βουλευτών, υπέρ ή κατά νόμων και άλλων ζητημάτων που αφορούν το κράτος και τη λειτουργία του. Χωρίς να έχω καμία επιθυμία να υπερασπιστώ το συγκεκριμένο σύστημα στο σύνολό του, αναρωτιέμαι, αν τελικά έχουν δικαίωμα λόγου οι ανώτατοι κληρικοί. Βασικά επιχειρήματα που οι ίδιοι μεταχειρίζονται είναι ότι εκφράζουν το ποίμνιό τους και πως κρίνουν ως απλοί πολίτες.

Με αφορμή τα 25€ των νοσηλείων (δεν στέκομαι εκεί ας πάμε λίγο παραπέρα), ξαναθέτω ένα ερώτημα που με βασανίζει τα χρόνια της κρίσης, πώς εννοείται η αλληλεγύη και η κοινωνική προστασία σε περίοδο ύφεσης και λιτότητας; Πώς εννοείται η ανακατανομή των πόρων από τους ισχυρότερους προς τους ασθενέστερους;;

Στο Σωτήριο Έτος 2013 η οικονομία μας παραμένει δέσμια σκοτεινών και παράνομων συμφερόντων που την απομυζούν μεθοδικά δεκαετίες. Κανείς δεν εκπλήσσεται. Σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, περισσότερο από το 6% του ΑΕΠ μας είναι το ετήσιο κόστος της διαφθοράς στη χώρα μας.

Μήπως θα ήταν λογικό, αντί για τους κάκιστους που μας κυβερνούν, να είχαμε τους πιο επιτυχημένους συμπολίτες μας στην κυβέρνηση, ώστε ν' αναστυλώσουν την οικονομία και την κοινωνία; Όλοι ομολογούν πως χρειαζόμαστε τους καλύτερους για να μας βγάλουν απ' το τέλμα, τα πιο σοβαρά και αδιάφθορα άτομα, ανθρώπους με αποδεδειγμένες ικανότητες στον επαγγελματικό και προσωπικό τους βίο. Όλοι ελπίζουν πως θα μας κυβερνήσουν οι επιτυχημένοι της πραγματικής ζωής.

Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει οι πολιτικές διεργασίες να γίνονται σε επίπεδο κορυφής. Πίσω από κλειστές πόρτες, σε παρασκηνιακές συνεννοήσεις, σε ενδοκομματικές ζυμώσεις και ισορροπίες, σε αλληλεπιδράσεις με οικονομικές και μιντιακές εκφάνσεις. Πρόκειται για έναν τρόπο παραγωγής πολιτικής που δεν αγγίζει πλέον την κοινωνία και δεν μπορεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει ευρύτερες δημιουργικές δυνάμεις.