Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.

Η ψυχή μου είναι τόσο τρυφερή για να κάθεται εδώ σιωπηλή,
μοναχή της, γιομάτη κουβέντες. Κοίταξα γύρω μου, μα όχι
δεν ήσουν.

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.

Το μπλε που σε τυλίγει

είναι η στάχτη

του καμένου χρόνου.

Όταν έρχεσαι σε μένα, απρόσκλητος,

Κάνοντάς μου νόημα

Σε αλλοτινά δωμάτια,

Όπου στέκουν οι αναμνήσεις,

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.

Τσιτσιρίζει

το λάδι

ζεσταίνοντας

τη χαρά του κόσμου·

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

«Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.

Στην τσέπη του παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδια φιστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.

Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι

κι όσοι τριγυρίζοντας θα ναυαγήσουν-

όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν.

Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.