Κινήσεις που οδηγούν
σ’ ένα απλό κρεβάτι
πώς να εμπνεύσουν πια;

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·
αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε

καὶ τὶς γυναῖκες μας

ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα

μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του

απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί

επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο

κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του

Κλεισμένος είμαι
καρτεράω το μήνυμα.
Κι άλλα σινιάλα μάζεψα που έκανες∙
το χέρι που απάνω μου ξεχάστηκε,
θερμό ιδιαίτερα της χειραψίας σου το σφίξιμο,
και το φιλί αποχαιρετισμού δεν έμοιαζε.

Κι εγώ θα πεθάνω.

Πότε; Όχι απόψε.

Η στεριά είναι κοντά. Την οσμίζομαι.

Έχω ακόμα ταξίδια… Λιμάνια. Δε γίνεται αλλιώς.

Το θέμα είναι τώρα τί λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ

Όμως υπάρχουν

ακόμα λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους.

Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά

γεμάτη χρώματα στολίδια ραντεβού και μίση

στο δεύτερο η αγάπη

στο τρίτο πάλι μια ερημιά και βουτηγμένη τώρα σε

πηχτό σκοτάδι