«Με κοιτάζουν οι γλάστρες απότιστες.
Το καντήλι σβηστό δεν με κοιτάζει.

Αυτός ο γεροξεκούτης με κατάφερε να αργώ.

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο,

ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,

Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα,

Σε όνειρα

Να, το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η Πούλια,
να, το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η Πούλια.

[...]

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η
ακαθόριστη αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι η φωνή των παιδιών στο γήπεδο όταν
μακραίνει το απόγευμα διυλίζοντας
το φως

Θέλαμε να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας μα δεν βρίσκαμε αποδέκτες.

Χιονάτα σύννεφα αρνούνταν να τίς δεχτούν, και ο άνεμος

Ήταν πολύ απασχολημένος γυρνώντας από θάλασσα σε θάλασσα.

Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες

-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-

βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.

Δεν είσαι η ηλικία σου,

ούτε το νούμερο των ρούχων σου.

Δεν είσαι ένα νούμερο στη ζυγαριά,

ή το χρώμα των μαλλιών σου.

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Ζήσαμε πάντα σε υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες

Στα σιωπηλά καφενεία με τις ετοιμοθάνατες καρέκλες

Τα σούρουπα έρχονται και ξανάρχονται
κι η θάλασσα είν’ ατέλειωτη

Να σε συ­γκρί­νω με τη μέ­ρα τη κα­λο­και­ριά­τι­κη;

Πιο αγα­πη­μέ­νη έχεις μορ­φή και πιο τρα­βη­χτι­κή.

Άγριοι αέ­ρη­δες φυ­σούν

Και τα μι­κρά του Μάη μπου­μπού­κια τρέ­μουν,

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη,
ένα κορίτσι με κοιτάει,
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ’ τα μπαρ και τα ηχεία.

Δεν έχει τίποτα να κρύψει,
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει.