Open Source Content Management

Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.

Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.

Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.

Δεν μ’ αγαπάς πια.

Δέχεσαι να μ’ ακούς εδώ και μία ώρα, επειδή φέρεται κανείς με συγκατάβαση απέναντι σ’ αυτούς που εγκαταλείπει.

Με έδεσες και τώρα με λύνεις.

Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι,
είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,
και μες στις φυλλωσιές
φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.

Ξαπλωμένη, σκεφτόμουν
Ψες το βράδυ
Πώς της ψυχής μου να ‘βρω ένα σπίτι

Αν δεν είχανε τα μάτια σου το χρώμα της σελήνης,
μιας μέρας από φωτιά, πηλό, δουλειά,
αν ακόμη και σε φυλακή δεν είχες του άνεμου τη χάρη,
αν δεν ήσουνα κεχριμπαρένια εβδομάδα,

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Φόβος ότι θα δω ένα περιπολικό να μπαίνει στο στενό όπου μένω

Φόβος ότι θα με πάρει ο ύπνος το βράδυ

Φόβος ότι δεν θα με πάρει ο ύπνος

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη.

Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.

Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Μπορείς στην Ιστορία να με διασύρεις
Με το στρεβλό σου ψέμα το πικρό
Στη λάσπη μέσα ίσως να με σύρεις
Αλλά σαν σκόνη εγώ θα σηκωθώ

Στις βραδινές βρεγμένες στράτες
Αχνίζει ένα φως θαλασσί
Πλατύ χέρι στην καρδιά
Βήματα ερειπωμένα
Τρεις εραστές διαβαίνουν απ΄ τα χέρια πιασμένοι.