Φιλοσοφία

Καρδιά μου, μαζί με τις ευωδιές των πρώτων λουλουδιών που διστακτικά ερεθίζουν τα ρουθούνια των περαστικών και προαναγγέλουν τον ερχομό της Άνοιξης, κάπου εκεί ανάμεσα στις κόκκινες τουλίπες που φύτεψα για σένα στην αυλή, θα ακούσω το πρώτο σου γέλιο.

Κινούμενη άμμος η κοινωνία στην οποία γεννήθηκες αλλά μην φοβάσαι. Ξέρω πως σε τρόμαξε η πρώτη σου αναπνοή. Άκουσα το κλάμα σου και ένιωσα την αγωνία σου.

Σκέφτομαι (μέρα που 'ναι)...

Αν το σύμπαν ήταν σε μέγεθος σαν το δωμάτιο μου, η γη θα ήταν ένα αόρατο μικρόβιο (και αν).

Αν το σύμπαν ήταν σαν ολόκληρο τον πλανήτη Γη τότε ίσως η γη να ήταν ένας κόκκος άμμου (αναλογιστείτε την ασημαντότητα σε συμπαντικό επίπεδο αυτού που ονομάζουμε Ανθρωπότητα και ιστορία της Ανθρωπότητας).

Θυμάμαι μια ατάκα απο την αγαπημένη μου ελληνική ταινία "Μια ζωή την έχουμε" όπου ο συμπρωταγωνιστής του εξαίσιου Δημήτρη Χορν τον ρωτά το εξής:

«Αν σου έλεγαν ότι πατώντας ένα κουμπί, θα πεθάνουν στην Κίνα πενήντα χιλιάδες Μανδαρίνοι αλλά εσύ θα γίνεις ξανά νέος, θα το πάταγες;»

Από ένα μεγάλο δάσος, 70.000 δέντρων, αυτό το πεύκο για κάποιον άγνωστο λόγο ήταν το μοναδικό που έμεινε όρθιο όταν το tsunami χτύπησε με βια τις Ιαπωνικές ακτές πριν από 5 ακριβώς χρόνια.

Ήταν η 11η Μαρτίου του 2011.

Για να έχει ένα θεατρικό έργο επιτυχία και να αγγίξει το κοινό, θα πρέπει να είναι αληθοφανές, αλλά όχι αληθινό. Αυτό γράφει ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» του. Η ψεύτικη ιστορία είναι γοητευτική, διασκεδαστική και λειτουργεί καταπραϋντικά στην ψυχολογική μας κατάσταση. Η αλήθεια μας αγριεύει.

«Γιατί πείνασα, και μου δώσατε να φάω, δίψασα, και μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν, και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν, και με ντύσατε, αρρώστησα, και με επισκεφτήκατε, στη φυλακή ήμουν, και ήρθατε κοντά μου. Tότε θα αποκριθούν οι δίκαιοι και θα του πούνε: Kύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Kαι πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Kαι πότε σε είδαμε άρρωστο ή στη φυλακή και σε επισκεφτήκαμε; Kαι θ’ αποκριθεί ο βασιλιάς και θα τους πει: Πραγματικά, σας λέω, καθόσον τα κάνατε αυτά σ’ έναν από τους αδελφούς μου αυτούς τους ασήμαντους, σ’ εμένα τα κάνατε».

Ο συναισθηματικός μας κόσμος, η ισορροπία αυτού καθώς και ο τρόπος με τον οποίο τον εκφράζουμε εξαρτάται από την τοπόθετηση ζωής την οποία ο καθένας από εμάς ενστερνίζεται και εφαρμόζει. Συχνά παρατηρούμε μία αδυναμία υγιούς συναισθηματικής έκφρασης η οποία απλώνει τα πλοκάμια των συνεπειών της σε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής και σεξουαλικής ζωής του ατόμου.

Μην σας ξεγελά ο τίτλος, δεν πρόκειται για την βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά για ένα γεγονός που πάνω σε αυτό έμελε να δομηθεί η ζωή μου.

Μικρός σαν ήμουν, 4-5 χρονών, θαύμαζα ένα ζώο πάρα πολύ, τον πίθηκο. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου δείχνει στον υπολογιστή ένα παιχνίδι όπου μια ομάδα πιθήκων προσπαθούσε να αριθμήσει πόσες μπανάνες έχει ο καθένας αλλά και όλοι μαζί. Εσύ, ως χρήστης, τους βοηθούσες στην καταμέτρηση. Αμφιβάλλω αν αυτοί που μαζεύουν μπανάνες ως επάγγελμα έχουν αριθμήσει τόσες όσες εγώ εκείνη τη χρονιά.

Η αγάπη φίλε μου δεν είναι φρούτο να το πουλήσεις στον πάγκο της λαϊκής. 

«Έλα πάρε κόσμε»,  κι όταν πλησιάζει το μεσημέρι κι είσαι έτοιμος να μαζέψεις τον πάγκο, να την δώσεις όσο όσο για να την ξεφορτωθείς. 

Δεν την ξεχωρίζεις με τις μέρες της εβδομάδος. 

Δεν ξέρω που είσαι. Ξέρω που ήσουνα όμως.

Δεν ξέρω τι λες. Θυμάμαι όμως πάντα αυτά που έλεγες.

Δεν ξέρω που κοιμάσαι. Νιώθω απλά ακόμα την ηρεμία όταν  ξεκουραζόσουν.

Σοβαρά και με το χέρι στην καρδιά, έλα να πούμε αλήθειες.

Εσύ, ο άντρας  στα χαρτιά και στην προσφώνηση Κύριος.

Μην καλυφθείς πίσω απ αυτά που λες στους υπόλοιπους, ούτε καν πίσω απ αυτά με τα οποία πείθεις τον εαυτό σου.

Μην έρθεις αν δεν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να έρθεις.

Αν η αμφιβολία σου είναι ισχυρότερη από τη θέληση. Αν τα πόδια σου δεν σε τραβάνε να βάλεις τα παπούτσια.

Μην έρθεις αν δεν έχεις μάθει πρώτα να κουβαλάς το βάρος της ζωής σου.