Φιλοσοφία

Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ»: αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας.

Θυμώνω.

Μ έναν θυμό που δεν είναι πάντα διαχειρίσιμος.

Μ’ έναν θυμό που με ξεπερνάει και με πατάει σε σημεία που πονάω, σε σπασμένα κόκκαλα, σε τομές και σε πληγές ακόμα ανοιχτές.

Με θυμώνει που μου παίρνουν το οξυγόνο και μου το πλασάρουν σαν είδος πολυτελείας λες και ζω σ’ έναν πλανήτη χωρίς αέρα.

«Carpe diem, quam minimum credula postero - Άδραξε τη μέρα και, όσο μπορείς, μείωσε στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη σου στο αύριο», είπε ο Οράτιος.

Carpe diem λοιπόν. Μια φράση που έγινε ευρύτερα γνωστή από την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», όπου ο Robin Williams προσπαθεί να εμπνεύσει τους μαθητές του: «Μαζέψτε τα ροδοπέταλα όσο είναι νωρίς ... αδράξτε τη μέρα... κάποια μέρα θα πάψουμε να ανασαίνουμε...»

Εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν μία αμυχή στην ψυχή σου, που με φόρα εισβάλλουν στον κόσμο σου, που με το ελεύθερο πνεύμα και την αλήθεια τους σε παρασύρουν στην πιο τρελή βόλτα της ζωής σου...

Let mE Introduce

Τον λένε Στράτο. Τον γνώρισα στην Piazza delCorso.

Περπατούσα και κοντοστάθηκα στο «μαγαζάκι του» δίπλα στο «σπίτι του», έφτιαχνε βάζα από χαρτί.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,

καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου

και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..

Κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί δέκα λεπτά, με τα δάχτυλα στις ενδεδειγμένες από 27ετίας θέσεις, ετοιμοπόλεμη για τυφλή πληκτρολόγηση χωρίς έλεος.

Με τα μωβ γυαλιά της πρεσβυωπίας μου, τα 45 συναπτά στην πλάτη μου, κι εκείνο το μυαλό μικρού παιδιού που έχει ακόμα την ικανότητα να κατεβάζει τοίχους προκειμένου να μάθει αυτά που δεν ξέρει.

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;

Κάθε μέρα που πέρνα ο κόσμος τούτος δεν σταματά να με εκπλήσσει. Προχθές είχα την τύχη να παρευρεθώ σε έναν διάλογο υψηλών αξιωματούχων του ελληνικού δημοσίου. Θέμα συζήτησης, οι πρόσφυγες. Στη διάρκεια του διαλόγου, ειπώθηκε μεταξύ άλλων η εξής φράση: «[…] αν είστε τόσο φιλόζωοι, υιοθετείστε ένα προσφυγόπουλο».

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κινηματογράφος και το θέατρο νοσούν στην Ελλάδα. Όχι από την άποψη ότι δεν υπάρχουν θεατρικά και κινηματογραφικά έργα για την απόλαυση του κοινού. Ίσα-ίσα, για την οικονομία και μέγεθος της χώρας, θα έλεγα ότι το μέγεθος της υποκριτική δραστηριότητας την τιμά με το παραπάνω. Το πρόβλημα είναι στην αποτυχία της χώρας να κάνει την υποκριτική της εξαγώγιμο προϊόν.

Ξέρω πως όποιος διαβάσει τον τίτλο θα αναρωτηθεί τί μπορεί να γνωρίζει ένα 23χρονο κορίτσι σαν και εμένα από αγάπη.

Καταλαβαίνω πως η ηλικία γύρω στα 20 θεωρείται "ανώριμη" στον έρωτα αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Η έλλειψη εμπειριών που ασφαλώς υπάρχει σε σχέση με μία γυναίκα στα 30 ή 40 είναι κάτι αδιαμφισβήτητο ΑΛΛΑ η αγάπη δεν είναι θέμα εμπειριών.

Προσοχή, δεν μιλάω για τον έρωτα. Άλλο έρωτας και άλλο αγάπη.

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια μάλλον ακραία μεταφορά βασισμένη στη θεωρία του χάους. Στην ουσία της, περιγράφει τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν όταν μια απειροελάχιστη απόκλιση ενός συστήματος από τις προγραμματισμένες και αρχικές του συνθήκες μπορεί σε βάθος χρόνου να διαφοροποιήσει το αποτέλεσμα μιας κατάστασης.

Εντελώς απλοϊκά λοιπόν, αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα.