Φιλοσοφία
Μιας και πλησιάζει η μέρα της εγγραφής μου στο πανεπιστήμιο, γράφω το πρώτο μου άρθρο εδώ, σκέφτηκα πως τι καλύτερο, η πρώτη μου δημοσίευση να αναφέρεται στα ξεκινήματα που κάνουμε στη ζωή μας.
Στη σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους κρύβεται ένα τέρας.
Ένα θηρίο που σε απομακρύνει από τους συνανθρώπους σου και τελικά από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γουστάρετε παραμυθάκι; Να πούμε κανένα να μας πάρει ο ύπνος; Μήπως να κοιτάξουμε και για τέρατα κάτω από το κρεβάτι;
Να στο πω απλά φιλενάδα και εκ πείρας. Ξύπνα! Ναι δεσποσύνη, σε σένα τα λέω. Το μόνο που αξίζει να κάνεις απ’ όσα ακούς στα παραμύθια, είναι να φιλήσεις βάτραχο. Αν πέσεις στον κατάλληλο, πρίγκιπας δεν θα γίνει, αλλά θα σε στείλει να αναζητήσεις λίγο το υπερ-εγώ σου. Κακό δεν το λες. Έτσι που έχει γίνει το κεφάλι σου, χάρη θα του έκανες να πήδαγες λίγο απ έξω.
Χαρισματικοί καλλιτέχνες που άφησαν το σημάδι τους στον κόσμο μας, με επίπεδο ευφυΐας και δημιουργίας αξιοθαύμαστο μέχρι σήμερα, που είχαν όμως κι αυτοί τα βάσανά τους. Η καθημερινότητά τους, ο χαρακτήρας τους, τα πάθη και οι φόβοι τους δεν διαφέρουν από εκείνα οποιουδήποτε ανθρώπου. Μόνο που εκείνοι μπόρεσαν να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής τους –και της δικής μας- με την ομορφιά της τέχνης.
Έχω σημάδια ρε φίλε. Να δες εδώ, το βλέπεις; Αυτό το έπαθα όταν εκνεύρισα τη μάνα μου. Μου είχε πει να μην βάζω το χέρι στο μάτι της κουζίνας γιατί θα καεί, και εγώ όλο το έχωνα, να δω… θα καεί; Ή σαν τον Άγιο Βασίλη και αυτό είναι ένα ψέμα;
Σε μια από τις επισκέψεις σου στο σπίτι που μεγάλωσες, βλέπεις με νοσταλγία τα κλασσικά εικονoγραφημένα, τα κόμιξ σου με τον Αστερίξ και τα παραμύθια που το χαρτί τους κιτρίνισε πια. Πέρασε καιρός από τότε που σου τα διάβαζαν, πέρασες πολλά, ψήλωσες, έπαιξες μπάλα, ερωτεύτηκες, σπούδασες, πήγες στρατό, μέθυσες, βρήκες δουλειά, έχασες δουλειά, ξαναμέθυσες, βρήκες άλλους έρωτες που τους έχασες για να βρείς άλλους έρωτες, ξαναβρήκες δουλειά, ίσως ακόμα να έγινες γονιός.
Η ρομαντική και ερωτική αλληλογραφία δεν έχει τέλειωσει στα γράμματα του Δον Κιχώτη προς την εκλεκτή της καρδιάς του Δουλτσινέα, ούτε στις φιλίες δι' επιστολογραφίας των γονιών μας και τις ρετρό φωτογραφίες μέσα στους φακέλους, αλλά είναι ολοζώντανη και χορεύει ξέφρενη και αλλοπαρμένη μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύοντας έτσι πως πάντα η φαντασία και το μεράκι των ανθρώπων δεν πρόκειται ποτέ να χωρέσουν στις νόρμες της μιζέριας και της ρουτίνας.
Ακόμα μια νύχτα που η ανία κερνάει σφηνάκια στη βαρεμάρα, ανταλλάσουν απόψεις για την τέχνη του ευ ζην και επιχειρηματολογούν για το αν είναι καλύτερο να κρατάς την άκρη του κομματιού της πίτσας για το τέλος.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε μία συζήτηση από ένα σωρό στόματα την έκφραση «δεν είναι τυχαίο που…κλπ, κλπ». Προσωπικά πολύ λίγες γιατί δεν έχω την υπομονή, αλλά ούτε την καλοσύνη να κουβεντιάζω με εκείνους που θεωρούν ότι κατέχουν τη απόλυτη γνώση επί παντός επιστητού και θεωρούν τη συνωμοσία ως ρυθμιστή της καθημερινής μας ζωής. Απεχθάνομαι όσο τίποτα την συγκεκριμένη φράση που κρύβει μέσα της μεγάλες δόσεις κουτοπονηριάς και καχυποψίας.
Στις Ευμενίδες του Αισχύλου (στ. 151), ο Χορός αποκαλεί τον Ορέστη «άθεον άνδρα», επειδή σκότωσε τη μητέρα του, μολονότι είναι φανερό πως εκείνος δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξη των θεών, συνομιλεί μάλιστα με τον Απόλλωνα. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση, όπου άθεος χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους κι εκείνος που παραβαίνει τους νόμους των θεών ή ασεβεί με κάποιον άλλον τρόπο.
Το ρητό που ανακυκλώνεται τελευταία στο διαδίκτυο, είναι του Miguel de Unamuno και λέει: «Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα, και ο ρατσισμός με το ταξίδι». Και στην Ελλάδα, η σχέση μας τόσο με το διάβασμα όσο και με το ταξίδι, είναι από μηδαμινή ως ανύπαρκτη.
Μας αρέσει να το λέμε. Αντιλαμβανόμαστε πως η γνώση του εαυτού μας είναι προϋπόθεση για την ισορροπία μας και την εξέλιξή μας. Από την άλλη, δεν είναι λίγες οι φορές που δεν αναγνωρίζουμε καν τον εαυτό μας. Λέμε ή κάνουμε πράγματα ακατανόητα, παράξενα και συχνά βλαβερά για εμάς και τους γύρω μας. Μαθαίνουμε για κάποιο ελάττωμά μας που απωθεί τους γύρω μας και θυμώνουμε γιατί είμαστε σίγουροι πως δεν το'χουμε.
